Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Το φεγγάρι που θαύμαζα ήλπιζα να κοιτάζεις,
το ξέρω δεν χαρίζεσαι, για όλα εσύ διστάζεις.
Στα πρέπει όπου έμαθες μ' αυτά θα ζεις για πάντα,
τον έρωτα τον ξέχασες πριν φτάσεις τα τριάντα.
Λίγες χαρές σε μια ζωή που γέμιζε με λύπες
για όσα σου 'παν θα μιλάς, μα τίποτα δεν είπες.
Πολλοί θα σε ζηλεύουνε για την καλή σου τύχη,
μα εσύ θα σκέπτεσαι πικρά αυτά που σου 'χουν τύχει.
Αν θα μπορούσες, θ' άλλαζες τα πρέπει με τα θέλω,
αυτά που σε φυλάκισαν στης μοναξιάς το μέλλον.
Ζεις μια ζωή με δάνειο που πρέπει να πληρώσεις
εσύ τους άλλους σκέφτεσαι κι όχι πως να γλυτώσεις.
Και το φεγγάρι μάς κοιτά χωρίς να μας ενώνει,
έτσι κι αλλιώς αισθήματα κανείς δεν φανερώνει.
Απατηλός είναι ο καιρός, ποτάμι που δεν γυρίζει,
μα τ' άρωμά σου αθάνατο για πάντα θα μυρίζει.
No comments:
Post a Comment