Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Οι σκέψεις μου πικρές σαν μετανάστες
Σαν πρόσφυγες που ζουν με αυταπάτες
Η πόλη μου απόμακρη θολή και λυπημένη
Μοιάζει με γυναίκα διαρκώς θλιμμένη
Δρόμους δεν έχω να διαβώ ούτε κουράγιο
Μοιάζω να είμαι της ζωής το θλιβερό ναυάγιο
Τραπουλόχαρτα λαθραίως μοιρασμένα
Ζάρια που ήξερα πως ήταν πειραγμένα
Παιχνίδι που απ' την αρχή το είχανε στημένο
Οσο κι αν παλεύεις, δεν νικάς το πεπρωμένο
Άλλοι να καθορίζουνε τις μέρες της ζωης σου
Και εσύ μονάχος να πουλάς και την ψυχή σου
Έρμα στην καρίνα ενός πλοίου
Ξεπερασμένα όνειρα του βίου
Μόλυνση της ζωής πριν ξεκινήσει
Όσα κι αν ζητάς σ' έχουν αφήσεΙ
No comments:
Post a Comment