Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Δύο ποιήματα
Επί σκηνής
Ταράχτηκες σαν έμαθες τα λόγια αυτού του ρόλου
Πως το εγώ δωρίζεται στη χάρη του συνόλου
Και στη σκηνή σου ένιωσες την άδικη ζωή
Απελπισμένα έψαχνες να βρεις καινούργια λόγια
Σενάρια της μιας στιγμής που βγάζει η ζωή
Οξυγραφίες έμοιαζαν σαν πίνακες του Γκόγια
Το μαύρο ήταν δύναμη κι έπνιγε το λευκό
Και το μυαλό σου αδύναμο άλλα ν' αποζητεί
Σου έλειπε η δύναμη που δίνει το μαύρο μπάφο
Με το κορμί να πάλλεται, συνήθεια μισητή
Έψαχνες μια αφορμή να σβήσουνε τα φώτα
Κι απ' τη σκηνή φυγόδικος να ζήσεις όπως πρώτα
Χωρίς ποτέ να νοιάζεσαι τι λέν' οι θεατές
Έτσι κι αλλιώς σου έμοιαζαν της μνήμης βιαστές
Μετάνιωσες που ανέβηκες επάνω στη σκηνή
Οι προβολείς δεν φώτιζαν τις σκιές απ' την ψυχή σου
Έτσι κι εσύ δεν άκουγες το άλαλο κοινό
Σκηνές περνούσαν στο μυαλό της άχαρης ζωής σου
Και μες στην λίμνη έπλεες μόνος μ' ένα κανό
Μάης
Μου λες πολύ ποιητικά να μαζέψουμε λουλούδια
Και εκδρομές να κάνουμε με φίλους και τραγούδια
Μα ο καιρός μας ξέχασε και έκρυψε τον ήλιο
Ομίχλη κρύο και βροχή δεν βρίσκουμε προσήλιο
Πάλι στον καναπέ θα αράξουμε με καφέ και με φυστίκια
Και στην κουζίνα θα κοιτάζουμε αν ρθουν τα μεζεκλίκια
No comments:
Post a Comment