Γράμμα από το Αγρίνιο. Τοιμάζοντας τη νια σπορά… ο γέροντας κουβεντιάζει αμαναχός του.

Του Γιώργου Παληγεώργου

Να βγάλω το χώμα στο φως, το φρέσκο της γης να μυρίσω

«Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,

και να μαζί σου κιόλας αρχινώ,

χρυσή, κουβέντα».[1]

Ιστορίες από την Κίσσαμο. Γιάννης. Γράμμα από τη Βέροια

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

     Τις πρώτες μέρες μετά την άφιξη μου στην Κίσσαμο κι ενώ προσπαθούσα με μεγάλη δυσκολία να προσαρμοστώ, σ’ ένα νέο τρόπο ζωής, ένιωθα αβέβαιος, χωρίς σιγουριά, για το τι θα έπρεπε να κάνω. Τίποτα απ’ ό,τι συναντούσα στη νέα μου καθημερινότητα δεν έμοιαζε, έστω και λίγο, με τον τρόπο ζωής, που είχα μάθει να ζω, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Η αβεβαιότητα σηματοδοτούσε τη ζωή μου. Ήμουν σε μια ηλικία, που κανονικά, το μόνο που έπρεπε να με απασχολεί, ήταν τα μαθήματα μου και το σχολείο. Εγώ όμως, προσπαθούσα να ισορροπήσω, στα εφηβικά μου «θέλω» και στα οικογενειακά «πρέπει». Αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο, για ένα έφηβο της εποχής μας, γιατί τα μέσα επικοινωνίας, εκείνης της περιόδου, ήταν ανύπαρκτα και στα ελάχιστα που πιθανώς υπήρχαν, δεν είχαμε τη δυνατότητα άμεσης πρόσβασης. Περιοριζόμουν ν’ ακούω τις συμβουλές των συγγενών μου και των διαφόρων φίλων της οικογενείας μου.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Πωλούνται αφόρετα μωρουδιακά παπούτσια.

Της Ανατολής Μελίδου

Φωτογραφία από το Μπιτ Παζάρ, Θεσσαλονίκη

     Ακούς εκεί ο κύριος. Τώρα μας θυμήθηκε. Εναν χρόνο μετά. Και πώς; Δεν είχε καν το θάρρος να έρθει ο ίδιος. Να με κοιτάξει, ρε παιδί μου στα μάτια. Να πει, ό,τι έχει να πει, τέλος πάντων. Αλλά τι περιμένεις; Πάντα τέτοιος ήταν. Έφευγε κι ερχόταν. Όποτε του κάπνιζε.

Γράμμα από την Ξάνθη. Ταξίδι στο Μαρόκο, μέρος πρώτο.

Της Ελένης Λιάκου-Μπίκου

     Είναι πολύ ωραίο να επιβραβευεσαι με ένα ταξίδι και μάλιστα δωρεάν με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Μιλάω για το ταξίδι στο Μαρόκο που μας πρόσφερε η ασφαλιστική εταιρεία, σαν ανταμοιβή για τους κόπους μας. Ήξερα ότι θα έμενα με μια συναδελφισσα και τίποτα άλλο.

Γράμμα από το Αγρίνιο. Ο ίσκιος της τραγιάσκας.

Του Γιώργου Παληγεώργου

Οι άντρες με τις τραγιάσκες δέσποζαν παντού

     Τ’ άρεσε όσα βλέπει, να τα περνάει μέσα απ΄ του μυαλού του το φίλτρο και να τα κρατάει, λαγαρές εικόνες, και να τα διηγιέται. Και παράσταινε ολοζώντανες περίστασες απ΄τα μικράτα του. Τ' άρεσε να παρατηράει γυρωθέ του, τον τόπο και τα ζωντανά. Να παρατηράει τους ανθρώπους και με ό,τι αυτοί καταπιάνονταν. Κι ήξερε, τόχε μάθει, κάθε ώρα της μέρας, να την ταιριάζει με κάποια σταθερά, τακτικά πες, γεγονότα, με τους ανθρώπους που ήταν βαλμένοι μέσα στις επαναλαμβανόμενες εικόνες και που επιβεβαίωναν σχεδόν πάντα τις αναμονές του.

Ιστορίες από την Κίσσαμο. Νατάσα. Γράμμα από τη Βέροια

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

     «Εμείς του κλασσικού, είμαστε άτομα με λεπτά συναισθήματα! Δεν μοιάζουμε με σας του πρακτικού, που για όλα τα θέματα ζητάτε αποδείξεις». Τα είπε σχεδόν χωρίς ανάσα και μ’ ένα πάθος που με άφησε έκπληκτο. Ο διαπληκτισμός γινόταν στο προαύλιο του σχολείου, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Της απάντησα με μια ειρωνική και σκωπτική διάθεση, που ίσως και να έφθανε τα όρια της προσβολής, γιατί χρησιμοποίησα εκφράσεις για το υπέρβαρο του σωματότυπού της.

Ιστορίες της νιότης. Το δασάκι της Νέας Ελβετίας. Γράμμα από την Κύπρο.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

Η Νέα Ελβετία πριν τη βροχή

     Η περιοχή της Νέας Ελβετίας, ήταν προσφιλής σε όλους μας και πολύ περισσότερο σε μένα, λόγω του φίλου μου. Τον επισκεπτόμουν τα απογεύματα, μετά το λύκειο και κάνουμε ατέρμονους περιπάτους, στο δασάκι της Νέας Ελβετίας, δυο δρόμους πιο πάνω. Η οδός Ηρακλέους, χωματόδρομος εκείνη την περίοδο, ήταν σκληρή σαν πέτρα, κάτω από τον καυτερό ήλιο του καλοκαιριού και αυλακωμένη από τα νερά της βαρυχειμωνιάς. Η μητέρα του φίλου μου, η κυρά Ελένη, πάντα μας πρόσεχε, όπως ο πελαργός τους νεοσσούς του. Έτρεχε ξοπίσω μας σε κάθε μας βήμα, άλλοτε για να διαβάσουμε και άλλοτε, γιατί είχαμε αδιαθετήσει, με τα τερτίπια του καιρού. Τα τσάγια με το μέλι και τα σπιτικά κουλουράκια, έκαναν το θαύμα τους και ανέβαζαν την απόδοση και τις επιδόσεις μας.

Ιστορίες της Νιότης. Γαμβέτα 175. Γράμμα από την Κύπρο.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

Συμμαθητές - 5ο Αρρένων Θεσσαλονίκης 1975-77

     Ποιος μπορεί να διαγράψει από την μνήμη του, τους πλατωνικούς έρωτες της νιότης του; Έναν έρωτα, που γεννήθηκε στο νου και δεν έλαβε ποτέ σάρκα και οστά; Ένας έρωτας, που ξύπνησε τις αισθήσεις του εφηβικού κορμιού και το άνδρωσε; «Εν έτει» 1975, οι νέοι άκουγαν τις βραδινές εκπομπές, του τρίτου ραδιοφωνικού προγράμματος, με τα μουσικά νέα της εποχής, τα ραδιοφωνικά θέατρα και αναγνώσματα. Ένα από αυτά, ήταν και το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη, «Αιολική Γη».