Της Ανατολής Μελίδου
Φωτογραφία από το Μπιτ Παζάρ, Θεσσαλονίκη
Ακούς
εκεί ο κύριος. Τώρα μας θυμήθηκε. Εναν
χρόνο μετά. Και πώς; Δεν είχε καν το
θάρρος να έρθει ο ίδιος. Να με κοιτάξει,
ρε παιδί μου στα μάτια. Να πει, ό,τι έχει
να πει, τέλος πάντων. Αλλά τι περιμένεις;
Πάντα τέτοιος ήταν. Έφευγε κι ερχόταν.
Όποτε του κάπνιζε.
Κι
εγώ η ανόητη τον δεχόμουν. Ημουν ερωτευμένη
βλέπεις. Και μούλεγε η συχωρεμένη η
μάννα μου, «άστον παιδάκι μου, δεν τον
βλέπεις; Τι μέλλον θα έχεις μαζί του;
Ένα ρεμάλι είναι. Πάει, έρχεται. Οπου
φυσάει ο άνεμος.» Εγώ όμως εκεί. Κολλημένη.
Χρόνια και χρόνια. Εφαγα τα νειάτα μου
μαζί του. «Είσαι το λιμάνι μου», μου
έλεγε κι εγώ έλυωνα. Πού θα πάει, έλεγα,
θα βαρεθεί τα σούρτα-φέρτα, θα αράξει.
Αλλά πού; Όταν δε, του είπα ότι περιμένω
παιδί, εξαφανίστηκε… Εφαγα τον κόσμο,
έβαλα λυτούς και δεμένους να τον βρούν
αλλά άδικα. Άφαντος από προσώπου γης.
Το πήρα κι εγώ απόφαση, έβαλα το κεφάλι
κάτω. «Τούλα», είπα στον εαυτό μου, «αυτό
το παιδί, θα το κρατήσεις». Στο κάτω
κάτω, καρπός του έρωτά μας ήταν. Του
έρωτά μου δηλαδή. Και τώρα, έναν χρόνο
μετά, μας θυμήθηκε. Έστειλε και δώρο.
Ένα ζευγάρι μωρουδιακά παπουτσάκια,
πανέμορφα. Όχι! Κύριε! Δεν θα σου κάνουμε
τη χάρη. Η Τούλα που ήξερες, δεν υπάρχει
πιά. Σε ξεπέρασε. Εκλαψε. Πόνεσε. Πάλεψε.
Αλλά σε ξεπέρασε. Ούτε η μικρή σε
χρειάζεται. Όταν μεγαλώσει λίγο θα της
μιλήσω για σένα και ίσως θελήσει να σε
γνωρίσει. Αλλά τώρα όχι! Δεν σε χρειαζόμαστε,
ούτε εγώ, ούτε το παιδί. Ούτε και τα δώρα
σου. Δεν ξέρω και πού μένεις, για να σου
τα επιστρέψω. Σκέφτομαι να βάλω αγγελία
στην εφημερίδα, για να τα πουλήσω. Αλλά
όχι σε όποια και όποια εφημερίδα. Σ’αυτήν
που ήξερα ότι διαβάζεις ανελλιπώς, την
αθλητική. Τα διάβαζες όλα, ακόμη και τις
μικρές αγγελίες. Και ελπίζω, όταν
διαβάσεις και την δική μου, να καταλάβεις.
Και να μας αφήσεις ήσυχες. Μια χαρά
περνάμε και μόνες μας.
Σημείωση: Ο
τίτλος του διηγήματος, θεωρείται το
μικρότερο διήγημα στον κόσμο και
αποδίδεται στον Ερνεστ Χέμινγουέι.
No comments:
Post a Comment