Γράμμα από την Ξάνθη. Ταξίδι στο Μαρόκο, μέρος πρώτο.

Της Ελένης Λιάκου-Μπίκου

     Είναι πολύ ωραίο να επιβραβευεσαι με ένα ταξίδι και μάλιστα δωρεάν με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Μιλάω για το ταξίδι στο Μαρόκο που μας πρόσφερε η ασφαλιστική εταιρεία, σαν ανταμοιβή για τους κόπους μας. Ήξερα ότι θα έμενα με μια συναδελφισσα και τίποτα άλλο.

     “Πού θα πας; Πώς θα μείνεις με κάποιον άνθρωπο που δεν γνωρίζεις;” αναρωτιόταν ο σύζυγος.

     “Μην ανησυχείς, του έλεγα, συνάδελφος είναι, όλοι συνάδελφοι είμαστε, δεν θα πάθω τίποτα”.

     Κατέβηκα με αεροπλάνο στην Αθήνα και περίμενα να συναντηθώ με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Στο παλιό αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, τα καθίσματα ήταν πλάτη με πλάτη ενωμένα. Όπως καθόμουν με την πλάτη γυρισμένη, ακούω άθελά μου μια συζήτηση.

     “Πού θα πας, γυναίκα, μόνη χωρίς να ξέρεις με ποιαν θα μείνεις, στο Μαρόκο σε μια χώρα Αφρικανική;”

     Επειδή οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες ήταν ζευγάρια, κατάλαβα ότι η κοπέλα πίσω μου, ήταν η συγκάτοικος μου. Γύρισα, και χαμογελώντας συστήθηκα. Πρέπει να έκανα καλή εντύπωση στον σύζυγό της, γιατί τον είδα να χαμογελάει και να μας εύχεται καλό ταξίδι. Πραγματι, η Χαρά, όνομα και πράγμα, αποδείχθηκε εξαιρετική συντροφιά και ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια.

     Σε ένα ταξίδι, πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία του, παίζει το πρακτορείο, αλλά και ο ξεναγός, που θα πρέπει να έχει γνώσεις, μεταδοτικότητα, να σου κινεί το ενδιαφέρον και να μην νυστάζεις όταν σου μιλάει. Ο Άγγελος, ήταν ένας τέτοιος ξεναγός και τον ευχαριστώ, που μας έδειξε το Μαρόκο, την νοοτροπία των κατοίκων, την θρησκεία τους, την καθημερινότητα τους αλλά κυρίως την ιστορία τους.

     Πολλές οι πόλεις του βασιλικού Μαρόκου που επισκεφθήκαμε. Σήμερα θα σας πω για την επίσκεψη στο Ιφράν, την Ελβετία του Μαρόκου. Βρισκεται σε υψόμετρο 1600 περίπου μέτρα, στην οροσειρά του Άτλαντα και μεγάλη εντύπωση μας δημιούργησαν, τα σπίτια με τις επικλινείς στέγες, τα έλατα, οι λίμνες, τα άφθονα νερά, ένας χώρος πρωτόγνωρος για εμάς, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, ότι στην Αφρική, θα συναντούσαμε ένα τέτοιο μέρος, που σε τίποτα δεν διέφερε, από πόλη της Αυστρίας. Και εδώ έρχεται ο ξεναγός, να μας λύσει τις όποιες απορίες, μας δημιουργήθηκαν. Δεν γνωρίζω αν έγιναν τα πράγματα έτσι, αλλά αξίζει να σας τα αναφέρω.

     Κάποτε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ξεναγού, μια μεγάλη πετρελαιοκηλίδα, επικίνδυνα πλησίαζε, τις ακτές του Ατλαντικού, που βρέχει το Μαρόκο. Η οικολογική καταστροφή, θα ήταν ανυπολόγιστη. Επειδη τα οικονομικά του κράτους, δεν ήταν ανθηρά, ζητήθηκε η συνδρομή, του ξαδέλφου, βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας. Πραγματι, ένα σεβαστό ποσό, εστάλη για καθαρισμό της πετρελαιοκηλίδας. Φύσηξαν όμως άνεμοι, απομάκρυναν την πετρελαιοκηλίδα, η μόλυνση απεφεύχθη και ο βασιλιάς του Μαρόκου, ζήτησε να επιστρέψει τα χρήματα, για να λάβει την απάντηση, ότι τα χρήματα είχαν φύγει από τον κρατικό προϋπολογισμό και να τα διαχειριστεί, όπως εκείνος κρίνει καλύτερα. Έτσι, με τα χρήματα αυτά, ιδρύθηκε η πανεπιστημιούπολη του Ιφραν, και το μέρος απέκτησε ευρωπαϊκό χρώμα. Μου άρεσε σαν ιστορία, αληθινή ή όχι και για αυτό και την μεταφέρω. Μια ιστορία, που μας έκανε να αναρωτηθούμε, αν μια τέτοια περίπτωση γινόταν στην πατρίδα μας, τί θα γινόντουσαν τα χρήματα.

     Η πρώτη φωτογραφία είναι από το Λιοντάρι, που κοσμεί το Ιφράν, κάτι ανάλογο με τα δικά μας, της Αμφίπολης και της Χαιρώνειας, μνημείο στον Καρχηδόνα βασιλιά Αννίβα! Η δεύτερη μια άποψη από τις λίμνες του Ιφράν.