Κάτι χτύποι...

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Κάτι χτύποι, θόρυβοι παιδιών πες, απ’ τον πετροπόλεμο αχάνε στο κεφάλι μου.

    Μπήκαμε σε καυγά τα παιδιά, συνήθειο μας μαθές, κι αρχίσαμε πετροπόλεμο, συνήθειο μας κι αυτό. Την άλλη μέρα πάλε φιλιώσαμε, πάλε ματαπαίξαμε πετροπόλεμο και πάλε ματαφιλιώσαμε. Κι ένα-ένα τα παιδιά ξεπεταγόμασταν και βγάναμε φτερά και φεύγαμε σαν τα πουλιά για την πολιτεία… Κάποτε ο πετροπόλεμος τέλεψε, έπαψαν κι οι χτύποι, μόλο που τα λιθάρια ύπαρχαν ακόμα… κι έπαψαν κι οι φωνές, ότι τα παιδιά της ρούγας αποσωθήκαμε.

    Μια γριά σκυφτή έμασε, μια μέρα τα λιθάρια, μικρά, μεγάλα και τάφκιασε γράνα - ξερολίθι στρογγυλεμένη, στην άκρα της αυλόπορτάς της, όπου του σοκακιού τ’ αφρύδι και το χώμα που μάζωνε καθημερνά, σα σάρωνε την αυλή της, τόριχνε εκεί στη γράνα κι απέ σα την γιόμωσε χώμα, φύτεψε βασιλικούδια, και τα πότισε κι αυτά άξηναν κι άπλωσαν κλωνιά.

    Η γριά, ως τα στερνά της, άκοπα χάϊδευε τα λιθάρια της γράνας κι απέ τ’ασβέστωνε, χάϊδευε και τα βασιλικούδια, ν’ αναδώσουν αναστεναγμό, ν’ ακούει και τον πετροπόλεμο, να μυρίζει τις φωνές των παιδιών, να μηρυκάζει τα ονόματά τους, παστρεύοντας τα χρόνια...

    Κάτι χτύποι, θόρυβοι παιδιών πες, απ’ τον πετροπόλεμο αχάνε στο κεφάλι μου, σα διαβαίνω απ’ την αυλόπορτα - κάποτε που πάω στο χωριό - και βλέπω τη γράνα και τη γκρεμισμένη αυλόπορτα. Ένα μικρό σημάδι στο κούτελο, απόνα λιθάρι της γράνας, η απόδειξη που κράτησα, όλη η μυρωδιά π’ ανασαίνω στο σοκάκι.

    Σημείωση: Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, στις 21/12/2019, στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.