Η θεία Κούλα

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Βουδαπέστη

    Την γνώρισα πριν περίπου είκοσι χρόνια. Σε μία πτήση από Θεσσαλονίκη προς Βουδαπέστη. Δούλευα τότε σε μία εταιρία και είχαμε αρχίσει συνεργασία με ένα γραφείο στην Ουγγαρία. Η κυρία Κούλα θα ήταν η διερμηνέας. Έτσι μου είχαν πει. Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Γύρω στα εβδομήντα. Κοντούλα, λιπόσαρκη με ολόλευκα κοντά μαλλιά. Χαμογελαστή, όλο ζωντάνια.

    “Θεία Κούλα θα με φωνάζεις”, ήταν τα πρώτα λόγια που μου είπε.

    “Θεία Κούλα;” ξαφνιάστηκα. Δεν μου ήταν και πολύ εύκολο.

    “Θα το συνηθίσεις, δεν είναι τίποτε”, είπε και παίρνοντας με αγκαζέ με τράβηξε προς τον έλεγχο των διαβατηρίων.

Ποιος ήταν ο Λαμπράκης που πέθανε και άλλες πολιτικές παρεξηγήσεις

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Ο παππούς  μου Φώτης Γιαννακόπουλος, όπως ήταν τον καιρό της πρώτης ιστορίας

    Παιδιά! Μ' ένα μυαλό παρθένο από πληροφορίες, να ρουφάει σαν σφουγγάρι κάθε τι καινούργιο που μαθαίνει, παίρνοντας χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο, να μετατρέπει την πληροφορία σε γνώση και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, πολλές φορές λανθασμένα, μιας κι αυτές οι πληροφορίες κι αυτή η γνώση είναι ακόμα περιορισμένες και ατελείς. Σ' αυτή τη διαδικασία, συμβαίνουν πολλές φορές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις που ανάλογα με το περιβάλλον ή το χρόνο που εξετάζονται να φαίνονται αστείες ή σοβαρές.

    Ήμουν τριών ή πέντε χρόνων (δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν στις εκλογές του 1958 ή του 1961) όταν δέχθηκα την πρόσκληση του παππού μου...

    “Πάμε στην πλατεία να ακούσουμε τον γέρο;”

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς στο χωρκόν μας

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

    Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς ήταν απλά όπως τζιαι η ζωή του χωρκού μας. Πριν τα Χριστούγεννα εφουρνίζαν στο χωρκόν μας για ούλλες τες γιορτές του Δωδεκαημέρου. Μαζί με τα ψουμιά τα σισαμένα τζιαι τα ποξαμάθκια εκάμναν τζιαι την “βασιλόπιτταν” που το ίδιον ζυμάριν. Ήταν μιαλύττερον που τα άλλα τα ψουμιά τζιαι είσιεν έναν σταυρόν με ζυμάριν κουλλουρωτόν. Στην μέσην εκάμναν ένα μιτσήν λουκκούϊν για να μπορεί να μπαίνει ένα τζιερίν. Μέσα στην “βασιλόπιττα”, εβάλλαν τζι έναν σελίνιν ή διπλοσέλινον.

Τ' αστέρια κατέβαιναν στη στέγη

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Ήτανε μια καλοκαιρινή βραδιά που ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού με μια παράσταση του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Αγρινίου, με το θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλη, «Η αυλή των θαυμάτων», ζωντάνεψε την λαϊκή παλιά γειτονιά, με τους παλιούς βασανισμένους ανθρώπους της ανέχειας και της ανασφάλειας, της μπαγαμποντιάς και της τιμιότητας, της γκρίνιας και της αγάπης, της μιζέριας και του έρωτα. Στην παράσταση ζωντάνεψαν κι οι μνήμες για τα παλιά σπίτια τα χαμηλά, σπανιότερα τα δίπατα, με τα εγχώρια κεραμίδια, ότι με τέτοια σπίτια ήτανε περίκλειστη «η αυλή των θαυμάτων».

    Μετά την παράσταση κάθισαν να πιούν λίγο κρασάκι αυτός κι η συντροφιά του κι έπιασαν κουβέντα για τα σπίτια του παλιού καιρού.

Περιφέροντας τη θλίψη στους δρόμους

 Γράμμα του Νίκου Θεοδωράκη από την Αθήνα

    Αθήνα. Κέντρο. 3ης Σεπτεμβρίου και Ίου. Δεκέμβρης ’20. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και την έλευση του «σωτήριου» 2021...

    Τον είδα χτες το απόγευμα, 50 μ. από το σπίτι μου, στον πεζόδρομο με τα παρτέρια που βγαίνω βόλτα με τη Μιλλίτσα (1) κάνοντας χρήση του Χαρδαλοκωδικού 6. Ένας ανθρώπινος όγκος, τυλιγμένος σε μια παλιοκουβέρτα μέχρι το κεφάλι, που μόνο από τα μαλλιά μπορεί να καταλάβαινες ότι είναι άντρας.

Μνήμες από το Βασίλειον της Ελλάδος

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Όταν πρωτοείδα αυτή την εικόνα, πήγαινα στο δημοτικό, στο Τρίτο και Τέταρτο Βεροίας.

    Δεν ξέραμε ότι το κτήριο του σχολείου μας, ήταν το Τούρκικο σχολείο της πόλης και δεν θα είχε καμία σημασία για μας, αν το γνωρίζαμε.

    Οι αίθουσες ήταν ψηλοτάβανες και τα παράθυρα μεγάλα με φεγγίτες.

    Φεγγίτες είχαν και οι νταμπαλαδωτές, διπλές πόρτες για να φωτίζουν τον εσωτερικό διάδρομο, βαμμένες με γαλαζοπράσινη λαδομπογιά, όπως και τα ξύλινα ταβάνια με τις φαρδιές σανίδες και τα καΐτια.

Συνταγή Μαγειρικής

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Παίρνουμε δύο ώριμες ντομάτες. Τις τρίβουμε στον τρίφτη. Βάζουμε μέσα αλάτι, ρίγανη, τρίβουμε λίγο πιπέρι, μια κουταλιά λάδι.

    Τις αφήνουμε να ξεκουραστούν.

    Το κρεμμύδι μετά, σε στρογγυλές ροδέλες, μέσα σε ένα βαθύ πιάτο γεμάτο με νερό, για να μην τσούξουν τα μάτια. Ξεχωρίζουμε τις ροδέλες απαλά, προσέχοντας να μην τις σπάσουμε. Τις αφήνουμε κι αυτές σε μιαν άκρη.

    
    Τις πατάτες, όχι πολλές, μια δυο, σε μικρά κυβάκια.