Μπα κι γλέπ’ς κι του γαϊδούρ’ του θ’κό μ’;

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Εκείνο τον καιρό -παλιά λέμε- όλες οι φαμελιές στα χωριά και στο ύπαιθρο, εξόν απ’ τ’ άλλα τα πράματά τους, είχανε κι απόνα γαϊδούρι για πάσα χρεία στα κουβαλήματα, το καβαλούσανε κιόλας άμα ήτανε εύκαιρο.

    Καμιά φορά τα γαϊδούρια ή έμεναν λυτά ή έκοβαν την τριχιά τους στο δέσιμό της κι έπαιρναν στράτες και χάνονταν, φορές πάαιναν σε σπαρμένα και σ’ αμπέλια κι έκαναν ζημιές και τάπιανε ο δραγάτης και απαιτούσε πεδοκόπι για να τα παραδώκει πίσω στους αφεντάδες τους.

Ήμουν κι εγώ εκεί...

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Είμαστε μια παρέα μετανάστες. Έλληνες, Κροάτες, Πολωνοί και Ρουμάνοι. Κουτσοπίνουμε τις Guinness μας και συζητάμε. Μαζί μας και ο Χρήστος.

    Ο Χρήστος, παρά το όνομα, δεν είναι Έλληνας. Προέρχεται από μια νησιωτική χώρα της Ανατολικής Αφρικής. Έζησε όμως και εργάστηκε δώδεκα χρόνια στην Ελλάδα. Και μιλάει ελληνικά. Οι Έλληνες όμως, μη μπορώντας να προφέρουν το δύσκολο όνομά του, τον ονόμασαν Χρήστο. Και του έμεινε.

Των λογοκόπων το χαμoγέλιο

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

Τρία Ποιήματα

Των λογοκόπων το χαμoγέλιο

__________

Κάποτε θαρρώ πως είναι

μια γκριμάτσα και τούτη

ανάμεσα στις τόσες άλλες

των λογοκόπων* το χαμογέλιο.

Χρόνια κι αρμάθες σύκα…

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Σύκα λιβανά

    Ασκώνεις τα μάτια κι η εσπέρα, γιομάτη την αγκαλιά της πορτοκάλια, σκορπάει χρώματα, λίγο πριν ξεθαρρέψουνε τ’ αστέρια. Η άσπρη γραμμή στον ουρανό, π’ αφήνει πίσω του τ’ αεροπλάνο καθώς απομακρύνεται, όλο και ξεθωριάζει και σβιέται κι εσύ, ‘πως το χούι σου άκοπα, μηρυκάζεις τις απορίες σου, από γεννησιμιού σου ίσαμε σήμερα.

    Πόσες Ολυμπιάδες, πόσα χρόνια, πόσους πόλεμους, πόσους όρκους, πόσες φλόγες, πόσα ψέματα, πόσα φραγκόσυκα και πόσα αγκάθια θα μετρήσουμε, κάτω απ’ τ’ αυγουστιάτικα φεγγάρια ιστορώντας; Ουκ έσται τέλος, ‘πως θα έλεγε κι ο Παπατρέχας του Κοραή.

Λιακάδα εντός μου!

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Έβρεχε κι έπρεπε να πάνε αργά το βράδυ, απ’ το Κουκάκι χαμηλά στην Καλλιθέα. Θα πάρουμε ταξί; τον ρώτησε· όχι, θα περπατήσουμε στη βροχή, της απάντησε κι εκείνη ξαφνιασμένη, σχεδόν ενθουσιασμένη, τούδωσε ένα φιλί. Φτάσανε στην Καλλιθέα μουσκίδι, μα έπλεαν στη νιότη τους και στέγνωναν στη φλόγα τους.

    Το πρωί που ξυπνήσανε, τον ρώτησε, πώς του ήρθε ψες η ιδέα να περπατήσουνε νυχτιάτικα μες στη βροχή κι εκείνος άρχισε ξομολογητικά να της φανερώνεται θαρρείς ουράνιο τόξο.

Το Αλφάδι

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Καθόμασταν σε μια σκιά με μια φίλη και μιλάγαμε. Απέναντι οι εργάτες του Δήμου δούλευαν μέσα στον ήλιο. Πεζοδρόμηση σε ένα δρομάκι κάθετο στην θάλασσα.

    - Νομίζω από την δεξιά πλευρά τους ξέφυγε λίγο η κλίση, μου λέει η φίλη μου. Τα νερά θα μπαίνουν μέσα στα καταστήματα.

    Όντως από την μία πλευρά, ξέφυγε λίγο η κατάσταση...

    Μα καλά αναρωτηθήκαμε, δεν έχουν εκείνο το εργαλείο, εκείνο που ισιώνει το τσιμέντο; Εκείνο με το υγρό και την σταγόνα στην μέση, που ισιώνει τα πάντα. Αλήθεια πως το λένε;

Είσι μι τα καλά σ’ ουρέ, γιουρτάζ’νι οι γ’ναίκις!

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Σοκολατάκια Μαργαρίτα

    Εκειά τα χρόνια, φόντε οι διάτες των προεστών ήτανε νόμος, οι νέοι κι οι κοπέλες παντρεύονταν κατά τα πεναίματα του προξενητή και κατά τη σιάξη των πατεράδων τους, που δέχονταν να συμπεθερέψουν.

    Έτσι και παντρεύονταν οι κοπέλες, εξόν που άλλαζαν αφεντικό – απ’ τον πατέρα και τους αδερφούς, στον πεθερό, στον άντρα και στα κουνιάδια -, άλλαζαν κι επώνυμο κατά νόμο κι έπαιρναν το επώνυμο τ’ αντρός τους, άλλαζαν κι όνομα κατά χούϊ· άμα κάποια έπαιρνε Κίτσο την έλεγαν Κίτσαινα, άμα έπαιρνε Μπάκια την έλεγαν Μπάκαινα, Γιάννη Γιάνναινα, Φώτη Φώταινα, Θωμά Θωμέσια, Περικλή Περικλέσια, Σταύρο Σταύραινα κ.ο.κ.