Γράμμα από την Αθήνα. 55 χρόνια μετά...

Της Μαρίας Κορτέση

Πλατεία Κλαυθμώνος. Δραγατσανίου 4, στοά. Το πουκαμισάδικο του πατέρα μου. Ο τόπος των διακοπών των παιδικών μου χρόνων. Εκεί περνούσα διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιριού, αφού δεν είχα χωριό και δεν υπήρχαν λεφτά για διακοπές στη θάλασσα.

Εκεί έμαθα πως είναι να δουλεύει κανείς. Η πρώτη μου δουλειά, περίπου στα οκτώ μου χρόνια, ήταν να ράβω τα κουμπιά στις ρεζέρβες κολάρα και μανσέτες στα πουκάμισα που τα έφερναν για επισκευή. Τότε ακόμη τα πουκάμισα γίνονταν με παραγγελία και πάντα είχαν δεύτερο κολάρο και μανσέτες, για να αντικατασταθούν τα πρώτα όταν φθείρονταν. Αργότερα εξελίχτηκα και έραβα κουμπιά και στα καινούργια πουκάμισα. Έτσι έβγαζα και το χαρτζιλίκι μου, αφού ο πατέρας ήθελε με αυτόν τον τρόπο να με μάθει ότι για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να κοπιάσεις. Τον «μισθό» μου, λοιπόν, όπως το έλεγε, τον διέθετα για να αγοράσω τα αγαπημένα μου μπισκότα "ΜΙΡΑΝΤΑ" σε συσκευασία δύο δραχμών ή κάποιο κλασσικό εικονογραφημένο από το περίπτερο που ήταν μπροστά στη στοά. Δίπλα του ακριβώς ο εφημεριδοπώλης που με τη χαρακτηριστική στεντόρεια φωνή του διαλαλούσε καθημερινά το ...εμπόρευμά του, ανακοινώνοντας τους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων. Πάρα δίπλα ο κουλουράς με τα ζεστά κουλούρια Θεσσαλονίκης. Το χειμώνα έκανε την εμφάνισή του και ο καστανάς με την παραδοσιακή φουφού με κάρβουνα. 

Η στοά, που σήμερα μου φάνηκε αρκετά μικρή, στα παιδικά μου μάτια φάνταζε τεράστια. Απέναντι ακριβώς από το εργαστήρι του πατέρα μου, ήταν το κατάστημα κυνηγετικών ειδών του κ. Μπίζμπα με τα όπλα και τα ταριχευμένα πουλιά στη βιτρίνα. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα όπλα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί σκότωναν τα καημένα τα πουλιά για να τα βάλουν σε μια βιτρίνα. Δίπλα ήταν το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών "ΙΖΟΛΑ". Εκεί είδα και την πρώτη τηλεόραση. Ασπρόμαυρη αλλά, για εκείνη την εποχή, εντυπωσιακή. Όταν άρχισε η εκπομπή του πειραματικού προγράμματος του ΕΙΡΤ κολλούσα στην βιτρίνα του καταστήματος και με έπαιρναν με το ζόρι οι γονείς μου το βράδυ για να πάμε στο σπίτι μας. Στο βάθος της στοάς ήταν τα γραφεία της εφημερίδας «Ναυτεμπορική», όπου μπαινόβγαιναν σοβαροί και κουστουμαρισμένοι άνθρωποι, προφανώς οι συντάκτες, που καθόλου δεν μου άρεσαν αφού συνήθως το πρόσωπό τους ήταν αγέλαστο και σκυθρωπό. 

Σήμερα βέβαια στη στοά όλα άλλαξαν και δυστυχώς κάποια καταστήματα είναι κλειστά. Μόνο το δάπεδο με τα υαλότουβλα έμεινε ίδιο.

Σταδίου και Πλατεία Κλαυθμώνος στα τέλη της δεκαετίας του '50 (από το ιστολόγιο “Πίσω στα παλιά”)

(Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο 'Στείλε μου γράμμα" είναι του διαχειριστή ή των συγγραφέων. Για όσες, ελάχιστες, δεν είναι, θα αναγράφεται η προέλευσή τους.)