Ο «κύβος ερρίφθη». Μια ιστορία της νιότης

Γράμμα του Αναστάσιου Μπαλτζίδη από το Μάμμαρη της Κύπρου

Με τη θεία Κατίνα, το θείο Παντελή και τη γιαγιά στο χώρο της ναυμαχίας σε μεταγενέστερη εποχή

     Κάθε φορά που, ήταν η ώρα μιας κρίσιμης απόφασης, ερχόταν και επανερχόταν στο νου μου, η γνωστή φράση ο «κύβος ερρίφθη». Όλη η ζωή μας, είναι γεμάτη από «Ρουβίκωνες». Από την ημέρα που πατάς το πόδι σου, σε αυτόν το «ψεύτη ντουνιά», προσπαθείς να ορθώσεις το ανάστημα σου και πάντα κάτι πόντοι σου λείπουν. Όχι, έπεσες από «φτωχά αμελέτητα», όχι, έχεις ένα ψεγάδι στην εμφάνιση σου, όχι, κάποια αναπηρία και πάει λέγοντας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που κέρδισαν το λαχείο και όλοι οι άλλοι πιστεύουν, πως έχουν λύσει το πρόβλημα τους... βλέπεις υπάρχει διάχυτη η εντύπωση, ότι «τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα!»

     Στο δημοτικό, οι δάσκαλοι, αποτελούν τον πρώτο «Ρουβίκωνα», για τους πρωτάρηδες μαθητές τους.

     «Ποιανού παιδί είσαι;»

     «Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου; Α!»

     Εκείνο το «Α!», ήταν όλα τα λεφτά. Αμέσως έπαιρνες την ετικέτα και την τιμή σου και αλλοίμονο σου αν δεν το καταλάβαινες. Τα παιδιά από τα «τζάκια», είχαν μάρκα προέλευσης και τα υπόλοιπα ο Θεός ξέρει!

     Από την φτωχολογιά όμως, βγήκαν τα καλύτερα παιδιά. Αυτά γράψανε την ιστορία και άλλαξαν την πορεία, αυτού του τόπου. Τα «τζάκια», το μόνο που κάνανε, ήταν να καίνε τα ξύλα του και να λεηλατούν τα πλούτη του.

Η μητέρα, οι θείοι, η γιαγιά και τα παιδιά μας, στην ίδια αυλή, σε μεταγενέστερη εποχή

     Τι σημασία έχει, αν ήταν αριστερός ή δεξιός στις πεποιθήσεις του; Και ο Ναπολέοντας επαναστάτης ήταν, στην Γαλλική επανάσταση, την επανάσταση του λαού για ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη, και τελικά αυτοκράτορας αυτοστέφθηκε! Βλέπετε, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», όπως λέει και η θρησκεία μας. Τα συγχωροχάρτια των Παπών, δεν μπορούν να ξεχαστούν και να παραγραφούν, από το μυαλό του κάθε ανθρώπου. Γιατί, όλα τα συστήματα, στόχο έχουν, την διακυβέρνηση του ανθρώπου και γι’ αυτό τάζουν «άρτον και θεάματα». Να λοιπόν γιατί, κάθε φορά που είχα διαβεί ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, θυμόμουνα το «Ρουβίκωνα» και όχι το δίλλημα του Ηρακλή, περί «Αρετής και Κακίας». Ο άνθρωπος, πάντα θα παρασέρνετε από το «μήλο της Εύας», δηλαδή τον «άρτον και τα θεάματα».

     Ο «κύβος ερρίφθη» λοιπόν, πολλές φορές μέσα στη ζωή μου, άλλοτε για τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω μου και άλλοτε για το είδος των σπουδών και τις σχέσεις μου. Το αποτέλεσμα του «Ρουβίκωνα», ήταν πάντα η προσπάθεια και ο αγώνας που καταβάλλονταν, για να αντιμετωπισθούν τα επακόλουθα των επιλογών μου και πιστέψτε με δεν ήταν πάντα εύκολο! Το τίμημα πάντα είχε ένα κόστος, που σκαρφάλωνε και συνεχίζει να σκαρφαλώνει, στη διάρκεια της ζωής, μέσα από λόγγους και ρεματιές, σε μονοπάτια και άγριες βουνοκορφές. Βέβαια, δεν έχω παράπονο, το τοπίο είναι μαγευτικό και ώρες-ώρες με καθηλώνει! Βλέπετε “ουδέν κακόν αμιγές καλού” και “τα αγαθά κόποις κτώνται”.

Γενέθλια με τα ξαδέλφια

     Ο άνθρωπος, πρέπει να αρθεί στο ύψος των αποφάσεων του και να αναλαμβάνει τις συνέπειες των επιλογών του. «Κάθε εμπόδιο σε καλό», έλεγε η γιαγιά η Μαγδαληνή και η ζωή το απέδειξε πως είχε δίκιο.

     Τα νιάτα είναι γεμάτα από αισιοδοξία και τόλμη, και ευτυχώς που είναι έτσι. Ο νέος οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο, γεμάτο από τα όνειρα και τις προσδοκίες του, για τη ζωή. Αλλοίμονο όταν μεμψιμοιρούν οι νέοι… τότε τι θα πρέπει να κάνουν οι γέροι!

     Στα αυτιά μου, ηχεί το τραγούδι, που άκουγα από το τζουκ μποξ του «Κωσταλάρ», καθώς ανηφόριζα για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, προς τη Βίλα του Βικέλα.

«Από τις θάλασσες κι απ’ τις φωτιές

έχω γλυτώσει χιλιάδες φορές

μα απ’ την κατάρα σου τη φοβερή

για να με σώσει κανείς δεν μπορεί».

     Ο δρόμος ανηφορικός, με κλίση τριάντα τοις εκατό, επικίνδυνη κατωφέρεια, αλλά και κοπιώδης ανάβαση...

     Το σπίτι του θείου Παντελή, δάσκαλου και διευθυντή δημοτικού, μας υποδέχεται στην βάση της ανηφοριάς.

«Η ζωή τραβάει την ανηφόρα

με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα… »

το τραγούδι αντήχησε επιβλητικά, από το τζουκ μποξ του «Κωσταλάρ». Πράγματι, τι ζωή ήταν αυτή!

«Πόση μορφιά και ξεγνοιασιά κρύβουν τα μαθητικά τα χρόνια;»

1960 Στην αγκαλιά της ξαδέλφης

     «Πώς περνά ο καιρός και δεν προλαβαίνεις να κάνεις πράξη τα όνειρα σου;»

     Τρέχαμε σαν τους τρελούς, από μαχαλά σε μαχαλά και οργανώναμε ομαδικούς αγώνες ποδοσφαίρου και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κουβεντιάζαμε, για τα νέα μουσικά σουξέ τις εποχής και ακούγαμε τις κασέτες, που από μόνοι μας αντιγράφαμε, ο ένας από τον άλλο. Τα φορητά ραδιοφωνάκια και τα κασετόφωνα, μας κρατούσαν παρέα, μόνους ή σε παρέες και ιστορίες λέγαμε, για της νιότης τις τρέλες. Όμορφα χρόνια η δεκαετία του '70 και οι σκέψεις ξεπετάγονταν ζωηρές στο μυαλό, καθώς ανηφορίζαμε, για το δασάκι της Βίλας του Βικέλα. Στο βάθος του κήπου του θείου Παντελή, ο Γιάννης έπαιζε με το Νίκο. Όρθιοι, σαν τους Ολύμπιους Θεούς, μπροστά από την τσίγκινη σκάφη, με το στόλο από τα χάρτινα πλοιάρια, να επιπλέουν στο νερό, προσπαθούσαν να οργανώσουν, την επικείμενη ναυμαχία. Ο Σωτήρης από το απέναντι χαμόσπιτο, τους παρακολουθούσε με αγωνία, για την έκβαση του παιχνιδιού. Ξαφνικά ο Γιάννης, δημιουργεί μια αναταραχή και κάποια πλοία βυθίζονται. Ο Νίκος έξαλλος από την απρόσμενη απώλεια, διαμαρτύρεται στο Γιάννη. Το τέλος μυθικό… η θαλασσοταραχή παίρνει τεράστιες διαστάσεις και τα πλοία καταποντίζονται, το ένα μετά το άλλο, άδοξα, στο βυθό της σκάφης. Η «Κλεοπάτρα»… έσπειρε τη διχόνοια μεταξύ των ξαδελφών μου και η ναυμαχία είχε μόνο ηττημένους. Οι φωνές τους, τραβούν την προσοχή της θείας μου Κατίνας και εκείνη με την σειρά της φωνάζει… το δάσκαλο! Η τάξη επανέρχεται και οι απαιτούμενες εξηγήσεις δίνονται, για να δικαιολογήσουν τον καυγά.

     Ο θείος χαιρετά και μας φωνάζει για καφέ, αλλά η ανεψιά του ανένδοτη, θέλει να συνεχίσουμε για την κορφή και ο καφές… με την επιστροφή! Πρωτομαγιά… πρώτα απ’ όλα το στεφάνι και ο περίπατος στη φύση

     Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του συγγραφέα "Ιστορίες της νιότης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars.