Γράμμα του Αναστάσιου Μπαλτζίδη από το Μάμμαρη της Κύπρου
Καστανιά Βεροίας
Οι λυκειακές
εκδρομές στο δασάκι της Νέας Ελβετίας,
έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη διερεύνηση
και ανάπτυξη των καλλιτεχνικών μας
οριζόντων. Ενθυμούμαι πάντα με αγάπη,
τις ατελείωτες διαδρομές, εντός της
περιοχής του άλσους, με το φίλο μου το
Γιάννη. Συζητούσαμε με τις ώρες, τη
συμμετοχή μας στον πανελλήνιο διαγωνισμό
τραγουδιού, που οργανωνόταν ετήσια στη
Θεσσαλονίκη. Πιστεύαμε, ότι θα μπορούσαμε
να γράψουμε και να μελοποιήσουμε, ένα
τραγουδάκι, που θα διακρινόταν στο
διαγωνισμό. Ξεκίνησα να σκέφτομαι και
να καταγράφω τους στίχους, ενώ ο φίλος
μου ασχολήθηκε, με τη μελοποίηση του.
Ένα τραγούδι, που εξυμνούσε την αγάπη
και τον έρωτα. Τι άλλο θα μπορούσε να
αποτελέσει, το καλύτερο θέμα μιας
εφηβικής καρδιάς;
Ο φίλος μου
ήταν εξαιρετικός πιανίστας. Χρόνια
τώρα, περνούσε το ένα δίπλωμα μετά το
άλλο, με άριστα και κάποιες πρόχειρες
συνθέσεις, που στάλθηκαν στον γνωστής
φήμης μουσικοσυνθέτη Μαρκόπουλο,
απέσπασαν πολύ καλές κριτικές και την
προτροπή να μελετήσει, την παραδοσιακή
ελληνική μουσική. Το γράμμα είχε
κορνιζωθεί και τοποθετηθεί σε περίοπτη
θέση, πάνω από το πιάνο του. Ο κολλητός
μου ήταν ένα κομμάτι μάλαμα, χαμηλών
τόνων αλλά χαρισματικός, εύστροφος και
με εξαιρετική ευφράδεια λόγου. Για μένα
ήταν απολύτως φυσιολογικό, καθώς ήταν
εγγονός μεγάλου ηγέτη της αριστεράς
παράταξης, πολύ αγαπητού στις λαϊκές
μάζες της εποχής. Οι κοινωνικοί αγώνες
και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία εκείνης
της περιόδου, άφησαν εποχή και δημιούργησαν
την «μαγιά», για τον αγώνα των εργατικών
τάξεων, όπως έλεγαν και οι οικογενειακοί
ιθύνοντες της περιόδου.
Το
πάθος για το μουσικό κομμάτι,
αντικατοπτρίζονταν στο πρόσωπο του,
την ώρα που το έπαιζε στο πιάνο. Λύπη,
χαρά, έξαρση, συσπούσαν τους μύες του
προσώπου και αυτό μεταβαλλόταν ανάλογα.
Τα συσπασμένα δάκτυλα των χεριών του,
ανεβοκατέβαιναν στα τυφλά τις οκτάβες
του πιάνου και τα μάτια μου έβλεπαν σ'
αυτόν, έναν πραγματικό βιρτουόζο1
του πιάνου. Κάποτε μου πρότεινε, να μου
μάθει να χτυπώ κι εγώ τα πλήκτρα του
πιάνου, έτσι ώστε να βγαίνει ένας ρυθμός.
Νόμισα και εγώ ο φτωχός, πως ήταν κάτι
σχετικά απλό. Ωιμέ ο δυστυχής! Προσπάθησε
να με βοηθήσει, να απλωθούν τα δάκτυλα
της παλάμης μου, έτσι ώστε να καλύψω την
απόσταση των πλήκτρων, αλλά όσο κι αν
προσπάθησα, πάντα κάτι λιγότερο κάλυπτα.
Όμως αλλοίμονο και το μήκος των δακτύλων
μου, δεν ήταν το μόνο πρόβλημα, σε σχέση
με τα δικά του. Η τελευταία φάλαγγα των
δακτύλων στα δικά του, σχημάτιζε ορθή
γωνία. Στα δικά μου «Θεός οίδε»! Τι ντροπή
αισθάνθηκα, όταν προσπαθώντας με τις
άκρες των δακτύλων μου, να χτυπήσω τα
πλήκτρα, τα χτυπούσα δυο-δυο!
Τα
Σαββατοκύριακα συχνά με προσκαλούσε
στην Καστανιά της Βεροίας και εκεί κάτω
από την Παναγία Σουμελά και τους ήχους
του πιάνου, έβλεπα τους στίχους να
διαγράφονται στον αιθέρα και να
στροβιλίζονται στους ρυθμούς της
μουσικής του. Οι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ2
με
τα όπλα στους ώμους, κατηφόριζαν από
τις καταπράσινες βουνοπλαγιές του
Βερμίου και το τραγούδι τους αντιλαλούσε
στους γύρω λόγγους. Ο λαϊκός στρατός,
το όνειρο του κάθε αντάρτη, ζωντάνευε
στο νου μου και το τραγούδι τους γινόταν
και δικό μου. Τότε φανταζόμουνα ότι
έπαιρνα και εγώ τη στράτα για να ανέβω
στο βουνό, να μυρίσω στον αέρα το θυμάρι,
τη μυρσίνη που ανάπνεαν και αυτοί. Τα
τραγούδια του αγώνα, συνοδευμένα με τα
τραγούδια της αγάπης, ήταν ο οίστρος3
της σκέψης, που έδινε οράματα στα «μύχια
της ψυχής»4.
Το τραγούδι
πήρε σάρκα και οστά, οι στίχοι και οι
μουσική του πλημύρισαν την κάμαρη, καθώς
μια φίλη ερμηνεύτρια του χάρισε την
φωνή της. Η χαρά και η υπερηφάνεια μας
δεν περιγράφεται την ημέρα που υποβάλαμε
την υποψηφιότητα του, στην επιτροπή.
Μετά από λίγο καιρό, ήρθε και η απογοήτευση,
από το γράμμα της απόρριψης… Επιμονή
και υπομονή, ήταν το συμπέρασμα της
πρώτης υποβολής. Ο αγώνας συνεχίζεται…
Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του συγγραφέα "Ιστορίες της νιότης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars.
1Δεξιοτέχνης
2Ελληνικός
Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός
3Πνευματική
και ψυχική διέγερση
No comments:
Post a Comment