Γράμμα από το Δουβλίνο. Η γιορτή του Αγίου Πατρικίου. St Patrick's Day

Του Παντελή Γουλάρα

     Για να πω την αλήθεια, πριν από κάμποσα χρόνια δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο Άγιος Πατρίκιος ή ο St Patrick όπως λέγεται εδώ. Τον έμαθα τέτοια περίπου εποχή, πριν από 23 χρόνια τον Μάρτη του 1994.

     Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, είχα βρεθεί στο Δουβλίνο, μαζί με τον συνάδελφό μου από το Νοσοκομείο της Βέροιας, τον Γιώργο Παπαπαναγιώτου. Είχε οργανώσει τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πρόγραμμα ανταλλαγών μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων των χωρών της, με την ονομασία “ΚΑΡΟΛΟΣ”. Σκοπός του προγράμματος ήταν η εκπαίδευση των υπαλλήλων στα θέματα ενιαίας αγοράς και ενσωμάτωσης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας στις χώρες μέλη. Το ειδικό αντικείμενο στο οποίο θα εκπαιδευόμασταν εμείς ήταν οι “Δημόσιες Συμβάσεις” και χώρα υποδοχής μας ήταν η Ιρλανδία. Η υπηρεσία που ανέλαβε να μας εκπαιδεύσει ήταν το Eastern Health Board, δηλαδή σαν να λέμε με τα Ελληνικά δεδομένα, η Διοίκηση Υγειονομικής Περιφέρειας του Δουβλίνου. Και το τμήμα στο οποίο μας διέθεσε αυτή η υπηρεσία, ήταν το Central Purchasing Department, δηλαδή το Κεντρικό Γραφείο Προμηθειών της Υγειονομικής Περιφέρειας, που είχε την ευθύνη των αγορών κάθε είδους υλικών για όλα τα νοσοκομεία της Περιφέρειας.

     Κάποια στιγμή κι ενώ τελείωνε ο Φλεβάρης, οι Ιρλανδοί συνάδελφοί μας, μας ρώτησαν ποια ήταν η ημέρα αναχώρησής μας. Συμπτωματικά ήταν 17η Μαρτίου και τους το είπαμε. Έδειξαν έκπληκτοι. “Τέτοια μέρα δεν φεύγει κανένας” μας είπαν. “Γιατί ρε παιδιά;” ρωτήσαμε. Κι αυτοί μας εξήγησαν ότι εκείνη την ημέρα ήταν η μεγαλύτερη γιορτή της χώρα, η γιορτή του Αγίου Πατρικίου. Εκείνη την

ημέρα όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους διασκεδάζοντας, γίνονται παρελάσεις με άρματα, με μουσική και άλλα τέτοια. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, η αναχώρησή μας ήταν προγραμματισμένη, αν και ούτε αυτός ο προγραμματισμός κρατήθηκε, γιατί τελικά κάτι συνέβη και αναχωρήσαμε νωρίτερα στις 11 Μαρτίου.

(St Patrick's Cathedral από την ιστοσελίδα irishancestors.ie)

     Πριν φύγουμε φροντίσαμε να επισκεφτούμε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, στο κέντρο του Δουβλίνου, έτσι για να πάρουμε μια ιδέα για τι πράγμα μιλάμε. Μετά την επιστροφή στην Ελλάδα, φρόντισα να ενημερωθώ ακόμη περισσότερο, όχι μόνο για τον Άγιο Πατρίκιο και τη γιορτή του αλλά για πολλά περισσότερα για την Ιρλανδία και τους ανθρώπους της.

     Από τότε βρέθηκα πολλές φορές στο Δουβλίνο. Καμιά όμως φορά δεν έτυχε να είμαι εδώ τις μέρες της γιορτής του Αγίου. Αυτή την εμπειρία έτυχε να την έχω φέτος που είμαι πια μόνιμος κάτοικος του Δουβλίνου.

     Από μέρες πριν είχε αρχίσει να στολίζεται η πόλη. Γιρλάντες, μπαλόνια, φώτα, όλα στα χρώματα της Ιρλανδίας, το πράσινο, το άσπρο και το πορτοκαλί, με πιο έντονο το πράσινο και τα εθνικά σύμβολα της Ιρλανδίας, το τριφύλλι και την άρπα να βρίσκονται παντού. Φέτος η γιορτή στην ουσία κρατάει 4 μέρες. Από τις 16 μέχρι και τις 19 Μαρτίου.

     Οι χοροί και οι παραστάσεις, ξεκίνησαν από την παραμονή. Όλες οι παμπ γεμάτες κόσμο. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί να δίνουν παρατάσεις παντού. Και το πιοτό να ρέει άφθονο. Κι όταν λέμε πιοτό, εννοούμε κυρίως μπύρα Guinness και ιρλανδέζικο ουίσκι.

     Την ημέρα της γιορτής γίνεται η μεγάλη παρέλαση. Δεν έχει καμιά σχέση με τις παρελάσεις που ξέρουμε στην Ελλάδα. Ούτε μ' αυτές των εθνικών γιορτών, ούτε μ' αυτές του καρναβαλιού που βλέπουμε στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις. Αυτή η παρέλαση έχει λίγο κι απ' τα δύο. Υπάρχει παρέλαση σταθερή, με βηματισμό και εμβατήρια, αλλά και παρέλαση με άρματα που το καθένα είναι μια ολόκληρη παράσταση. Αντιπροσωπείες από όλο τον κόσμο, με τις φιλαρμονικές τους παρελαύνουν με εμβατήρια χαρούμενα, από την Γαλλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και αλλού, μέχρι και από τις Μπαχάμες. Αντιπροσωπείες σχολείων, στήνουν χορευτικές παραστάσεις καθώς παρελαύνουν, σύλλογοι, κοινότητες ξένων που ζουν στην Ιρλανδία, αντιπροσωπείες από τις επαρχίες της χώρας, άρματα με θέματα από την ιστορία και τη μυθολογία της Ιρλανδίας, όλοι γίνονται ένα σ' ένα τεράστιο πανηγύρι.

     Και μετά το τέλος της παρέλασης, όλος ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους. Πάρκα, εστιατόρια, καφετέριες, παμπ, όλα γεμίζουν μ' ένα χαρούμενο πλήθος που ξέρει να πανηγυρίζει και να γλεντάει. Υπάρχουν βέβαια και παρατράγουδα, όπως το υπερβολικό μεθύσι καμιά φορά, αλλά τέτοια μέρα συγχωρούνται όλα. Και η μέρα κλείνει με τον νυχτερινό ουρανό να φωτίζεται από πυροτεχνήματα.

     Οι φωτογραφίες και τα βίντεο που δημοσιεύω παρακάτω τραβήχtηκαν στην περιοχή του College Green όπου παρακολουθήσαμε την παρέλαση. Στην μια πλευρά είναι το κτίριο της Τράπεζας της Ιρλανδίας και στην άλλη το Trinity College. Όπως θα δείτε το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο που με μεγάλη δυσκολία μπορέσαμε να πάρουμε τις εικόνες. Παρ' όλο που είχαμε φτάσει σ' αυτό το σημείο 2 ώρες πριν την παρέλαση.