Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Είχα κι εγώ Βεροιώτισσα γιαγιά Τίγκα.

Του Κώστα Μπέσιου

     Παρέμβαση-Συντονισμός στην παρουσίαση του βιβλίου “Στείλε μου Γράμμα..” στις 19 Δεκεμβρίου 2018, στο Cafe-Bazaar στη Θεσσαλονίκη.

     Καλωσορίζω και χαιρετίζω, όλους όσους παραβρίσκονται στην σημερινή μας εκδήλωση. Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου. Πολύ περισσότερο είμαι χαρούμενος γιατί πέντε από τους οκτώ συγγραφείς υπήρξαν φοιτητές της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης της γνωστής σε όλους μας ΑΒΣΘ και άλλη μία εκ των συγγραφέων, αργότερα, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

     (Ακολούθησε ανάγνωση επιστολής, της εκ των συγγραφέων, Μαρίας Κορτέση και παρουσίαση με σύντομα βιογραφικά των ομιλητών και των συγγραφέων που συμμετείχαν στην εκδήλωση).

     Επιτρέψτε μου, μία μικρή προσωπική κατάθεση, την οποία δεν σκόπευα να κάνω, αν δεν άκουγα αυτά που ο Πάντελής είπε στο κλείσιμο της συζήτησης.

     Λοιπόν μέχρι την στιγμή που η Ανατολή Μελίδου, μου έδωσε το βιβλίο, όπως κι αυτός, θεωρούσα ότι αυτά που μας συνδέουν, είναι η Βιομηχανική και η αμοιβαία εκτίμηση. Όταν όμως το άνοιξα κι άρχισα να το ξεφυλλίζω, κατάλαβα πως μας συνδέουν πολύ περισσότερα.

     Ευτύχησα κι εγώ, όπως κι εκείνος, να μεγαλώσω σε μια Βέροια με κήπους, λουλούδια, πολύ σκόνη, χωρίς πολυκατοικίες, με τα μακεδονίτικα αρχοντικά και εβδομήντα εκκλησιές. Πρόλαβα τις μπουντουβάγιες, την υδροφόρα του Δήμου, να ρίχνει νερό τα καλοκαίρια, στους χωμάτινους δρόμους και το πανέρμορφο αρχοντικό του Πολυχρόνη, που κατεδαφίστηκε στα χρόνια της χούντας. ΄Αλλωστε θυμάμαι έφιππο και τον ίδιο τον Πολύχρόνη.

     Αλλά ας γυρίσω σ αυτά που είπε ο Παντελής. Ανήκαμε σ άλλες γειτονιές. Αλλά είχα την τύχη, να έχω Βεροιώτισσα γιαγιά Τίγκα και γειτόνισσα την θεία Λισσαβούδα. Ήτανε από τα ονόματα που εύκολα έβρισκες στην πόλη. Οπως επίσης συχνά συναντούσες στο θηλυκό την κατάληξη -ούδα.

     Στα κοινά με τον Παντελή τώρα. Το νηπιαγωγείο και η κυρία Αθηνά. Το πρώτο δημοτικό, στο σημερινό Δημαρχείο, με την προτομή του Ρακτιβάν και το εκκλησάκι του αγίου Νικολάου του Φραντζή. Στον επάνω όροφο το Γυμνάσιο, που συνέχισα μετά. Κυρία Πολυτίμη στην αρχή και μετά κυρία Γιόλα και ο κύριος Οικονόμου. Με τον τελευταίο ήμουν αρκετά δεμένος, μια και ήταν ο πατέρας του «κολλητού» μου Λευτέρη Οικονόμου, με τον οποίο αισίως ξεπεράσαμε τα 60 χρόνια φιλίας. Και μπορώ να πω ότι για μένα, αποτέλεσαν παρηγοριά τα κείμενα της Ελένης Δημητριάδου, της Άρτεμης Καλογήρου και του Παντελή για την κυρία Γιόλα, γιατί μέχρι τότε, νόμιζα ότι μόνο εμένα είχε κυνηγήσει. Ισως να φέρω ακόμη βαρέως, το εννιάρι που πήρα στην Τετάρτη Δημοτικού.

     Βρήκα κόσμο και ντουνιά στο βιβλίο, που σχεδόν είχα ξεχάσει. Ακόμη και ο πάτερ Κύριλλος ο παππάς της ενορίας μου, του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, του πατριάρχου Αλεξανδρείας, υπάρχει σ αυτό.

     Να μην επεκταθώ όμως περισσότερο. Δεν ξέρω αν πατρίδα, είναι ο τόπος διαμονής μας ή τα παιδικά μας χρόνια, πάντως ό,τι και νάναι απόψε εγώ βρέθηκα στην πατρίδα κι είμαι πολύ συγκινημένος για αυτό. Τελικά Παντελή, εχουμε εντελώς κοινή παιδεία και εν πολλοίς παράλληλη πορεία.

     Σας ευχαριστώ.