Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Πώς ένας σκύλος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου.

Της Φυλίτσας Σοφιανού

     Εγώ από σκυλιά δεν ήξερα, ούτε από τετράποδα γενικότερα. Πάντα τα συμπαθούσα και ποτέ δεν πετούσα στα σκουπίδια, ό,τι μπορούσε να αποτελέσει τροφή, για σκύλους και γάτες. Τα κατέβαζα πάντα στα σκουπίδα σε χαρτί ή πλαστικό και χαιρόμουν να το βλέπω άδειο, μετά από ώρα και να το ρίχνω στον κάδο.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η επαρχία και άλλα.

Του Παντελή Γουλάρα

     Εισήγηση κατά την παρουσίαση του βιβλίου "Στείλε μου Γράμμα..." στη Θεσσαλονίκη, στο καφέ Bazaar, στις 19/12/2018

Η Θεσσαλονίκη

     Ήμασταν δεκαοχτάρηδες έφηβοι, όταν για πρώτη φορά αντικρύζαμε το Θεσσαλονικιώτικο χάος και ακούγαμε τη βουή των χιλιάδων αυτοκινήτων, που διέσχιζαν καθημερινά τους δρόμους της, ανακατεμένη με τη βουή του Βαρδάρη ή και των κυμμάτων της θάλασσας καμιά φορά. Σαν άλλοι Μυρμιδόνες, εκστρατεύαμε να καταλάβουμε τα κάστρα της, αλλά και τα ψηλά της κτίρια, κάστρα κι αυτά, γιατί σαν μια αλλη Τροία την βλέπαμε, που έπρεπε να κατακτηθεί από μας, τα επαρχιοτόπουλα. Ο καιρός πέρναγε και η παρουσία της μας γλύκανε. Από Τροία, μεταβλήθηκε σε πολυπόθητη Ιθάκη. Όχι μόνο για τότε, που ξοδεύαμε τα φοιτητικά μας χρόνια, ανάμεσα στα αμφιθέατρα και στις ταβέρνες. Αλλά και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, κάθε φορά που βρισκόμαστε στην αγκαλιά της, γαληνεύουμε, σαν σε απάνεμο λιμάνι κι ας μην είναι πάντα ήρεμα τα νερά της. Γι' αυτήν τη Θεσσαλονίκη του κάποτε, του τότε και του τώρα, γράφουμε στο βιβλίο μας αλλά και στο ιστολόγιο (“Στείλε μου Γράμμα...” και sendmealetter007.blogspot.com)

Γράμμα από τη Βέροια. Ο σκανδαλιάρης φίλος μου ο Ανδρέας.

Του Κυριάκου Μιχαηλίδη

     Εισήγηση κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα Μαρολαχάκη, "Ιστορίες από το Κακοσούλι", στη Βέροια, στο Λαογραφικό Σύλλογο Βλάχων, την 26η Νοεμβρίου 2018.

     

     Με τον Ανδρέα γνωριστήκαμε στην τρίτη τάξη, του Πρώτου Δημοτικού Σχολείου. Αμέσως, ήταν πολύ εύκολο, κατάλαβα τον χαρακτήρα του. Ατίθασος, ανήσυχος, σκανδαλιάρης, ζαβολιάρης, γκαφατζής, μπορούμε να πούμε και να του προσάψουμε ό,τι επίθετο θέλουμε ή και όλα μαζί, αλλά πάνω απ' όλα, ήταν ένα φιλότιμο και καλό παιδί. Ο πληθωρικός χαρακτήρας του, τον έκανε να μη χωράει μόνο στα όρια της γειτονιάς του. Γειτονιά του ήταν όλη η Βέροια.

Γράμμα από το Αγρίνιο. Ξύπνησέ με στις 4:10’, να δω τι ώρα είναι.

Του Γιώργου Παληγεώργου

Γύρω απ' τη φωτιά στη Χίο

    

     Εκεί στη 2η Επιλαρχία στον Αυλώνα (στην Αυλώνα λέγαμε τότε), Ιούνιος 1985, το τι γίνονταν δε μπορεί άνθρωπος να περιγράψει. Α’ Ίλη, Αρχηγοί Πληρώματος Μέσων Αρμάτων (ΑΠΜΑ). Είχανε πάει εκεί απ’ την Α’ Επιλαρχία, όπου είχανε πάρει τη βασική εκπαίδευση, για να πάρουνε την εκπαίδευση της ειδικότητας. Εκεί έμαθαν ότι άρματα λένε τα τανκς· ίσαμε τότε, ήξεραν για άρματα τις μπιστόλες και τα καριοφίλια, απ’ τ’ αρματολίκι και την κλεφτουριά.

Γράμμα από την Ξάνθη. Έρωτας θανατηφόρος.

Της Ελένης Λιάκου - Μπίκου

     Ρομαντική φύση, ήταν από παιδούλα μικρή, η Φροσούλα, η φίλη μου, των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλωνε όμως σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, που δεν θα ήθελε κανένα παιδί. Ο πατέρας, πάρα πολύ νευρικός, λίγο οι δουλειές του να μην πήγαιναν καλά, ξεσπούσε τα νεύρα του, πανω στην δύστυχη γυναίκα του, με φωνές και ξύλο, από τον οποίο, δεν γλύτωνε και τις σφαλιάρες του, η μικρή Φροσούλα. Ύστερα μετανιωμένος, τις αγκάλιαζε και τις δύο, ζητώντας συγγνώμη, για να το επαναλάβει σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ιστορίες από την Κίσσαμο. Ο κύριος Μανώλης. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

     Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Κίσσαμο, είχα ελάχιστες έως μηδενικές επαφές, με τους ενήλικους κατοίκους. Δεν ξέρω για ποιο λόγο συνέβη αυτό, αλλά είναι γεγονός, πως ελάχιστους γνώρισα. Ίσως δεν το επέτρεπε το νεαρό της ηλικίας μου ή πιθανόν να μην έτυχε να τους γνωρίσω. Αν εξαιρέσουμε τους καθηγητές και τους διευθυντές του οικοτροφείου, που ερχόμουν αναγκαστικά σε καθημερινή επαφή μαζί τους, ο μόνος που θα μπορούσα να πω ότι γνώρισα, ήταν ο κύριος Μανώλης.

Ιστορίες της νιότης. Η Γέννηση. Γράμμα από την Κύπρο.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

Με τη μητέρα στο πάρκο της Ελιάς στα 1959-60

     Απ’ όλα τα πετούμενα που έχει ο ουρανός μ' αρέσει ο πελαργός. Πάντα μου κινούσε την περιέργεια και τον περιεργαζόμουν μετά περισσής προσοχής, όταν τον έβλεπα να στρογγυλοκάθεται στη φωλιά του και να μας περιεργάζεται όλους εμάς, που τον κοιτάζαμε με δέος! Η φωλιά του, φτιαγμένη από κλαδιά, περιπλεγμένα με τέχνη και μεράκι, σχημάτιζαν ένα αληθινό έργο τέχνης. Κατηφορίζοντας την οδό Κεντρικής, δίπλα από το στραγαλάδικο του Κλήμη, συναντούσαμε το Ορτά τζαμί, με τον όμορφο μιναρέ του. Σε αυτό λοιπόν το σημείο, έδινε κάθε χρόνο το ραντεβού του ο πελαργός. Το χορταριασμένο τζαμί με τις περικοκλάδες και τα διάφορα άλλα αναρριχόμενα φυτά, αποτελούσε προσφιλή τόπο για την οικογένεια του. Εδώ ζούσε τους έρωτες του, εδώ ανέτρεφε τους νεοσσούς του, μέχρι το φθινόπωρο που έφευγε για τα πιο ζεστά κλίματα.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Η πόλη μου η Θεσσαλονίκη και το βιβλίο μας.

Της Ανατολής Μελίδου

     Εισήγηση κατά την παρουσίαση του βιβλίου "Στείλε μου Γράμμα..." στις 19/12/18, στο cafe-Bazaar, στη Θεσσαλονίκη.

     Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ξανασυνάντησα τον Παντελή, αυτά τα τελευταία χρόνια... "Εναν άνδρα, που αποφασίζει, σε μεγάλη ηλικία, να μεταναστεύσει απο την αγαπημένη του πόλη, τη Βέροια, σε χώρα του εξωτερικού. Που νιώθει την ανάγκη να αποχαιρετήσει την πόλη και τη γειτονιά που μεγάλωσε..." όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μας...