Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η επαρχία και άλλα.

Του Παντελή Γουλάρα

     Εισήγηση κατά την παρουσίαση του βιβλίου "Στείλε μου Γράμμα..." στη Θεσσαλονίκη, στο καφέ Bazaar, στις 19/12/2018

Η Θεσσαλονίκη

     Ήμασταν δεκαοχτάρηδες έφηβοι, όταν για πρώτη φορά αντικρύζαμε το Θεσσαλονικιώτικο χάος και ακούγαμε τη βουή των χιλιάδων αυτοκινήτων, που διέσχιζαν καθημερινά τους δρόμους της, ανακατεμένη με τη βουή του Βαρδάρη ή και των κυμμάτων της θάλασσας καμιά φορά. Σαν άλλοι Μυρμιδόνες, εκστρατεύαμε να καταλάβουμε τα κάστρα της, αλλά και τα ψηλά της κτίρια, κάστρα κι αυτά, γιατί σαν μια αλλη Τροία την βλέπαμε, που έπρεπε να κατακτηθεί από μας, τα επαρχιοτόπουλα. Ο καιρός πέρναγε και η παρουσία της μας γλύκανε. Από Τροία, μεταβλήθηκε σε πολυπόθητη Ιθάκη. Όχι μόνο για τότε, που ξοδεύαμε τα φοιτητικά μας χρόνια, ανάμεσα στα αμφιθέατρα και στις ταβέρνες. Αλλά και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, κάθε φορά που βρισκόμαστε στην αγκαλιά της, γαληνεύουμε, σαν σε απάνεμο λιμάνι κι ας μην είναι πάντα ήρεμα τα νερά της. Γι' αυτήν τη Θεσσαλονίκη του κάποτε, του τότε και του τώρα, γράφουμε στο βιβλίο μας αλλά και στο ιστολόγιο (“Στείλε μου Γράμμα...” και sendmealetter007.blogspot.com)

Οι επαρχιακές πόλεις αλλά και η Αθήνα

     Ήρθαμε ξεκινώντας από ένα σωρό αφετηρίες. Οι περισσότεροι από την επαρχία, αλλά και μια μεγάλη ομάδα από την Αθήνα. Εκστρατεύσαμε, χωρίς να συγκεντρωθούμε σε κάποια Αυλίδα, ούτε να θυσιάσουμε την Ιφιγένεια, αλλά σαν μπουλούκια, κουβαλώντας ο καθένας μαζί του, την εμπειρία της ζωής του στον τόπο του. Εγώ παραδείγματος χάριν, άφησα την αγαπημένη μου Βέροια, που γι' αυτήν αφιερώνεται ένα μεγάλο τμήμα του βιβλίου. Η ζωή όμως στη Βέροια της δεκαετίας του 50 ή του 60 ή και του 70, δεν διέφερε και πολύ, από τη ζωή στο Αγρίνιο, τον Πολύγυρο ή τη Χίο (τις άλλες πόλεις που αναφέρονται στο βιβλίο) ή την Κοζάνη, τη Λάρισα, τις Σέρρες, την Έδεσσα κλπ κλπ. Η ζωή στην επαρχία ήταν λίγο πολύ η ίδια. Τα παιδιά μεγάλωναν με τον ίδιο τρόπο και ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του ή και τη γειτονιά του διαβάζοντας τις ιστορίες μας. Όσο για την Αθήνα, αυτή είχε πραγματικά αρκετές ομοιότητες, με τη ζωή στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν δυο ιστοριούλες, μια για την Κυψέλη και μια για την Τούμπα, που σε πολλά πράγματα, μοιάζουν καταπληκτικά.

Ευχαριστίες στους συμμετέχοντες

     Τελειώνοντας, μιας και θεωρούμαι ο εμπνευστής αυτής της προσπάθειας, θα ήθελα να πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ, στους συμμετέχοντες στο πάνελ. Στον Λευτέρη τον Τζιόλα, τον διαχρονικό φίλο και σύντροφο, που του οφείλω κατά μεγάλο μέρος, την πολιτική μου ενηλικίωση. Την Αθηνά την Τερζή (πάντα πρόθυμη κι ας μην μπόρεσε να έρθει σήμερα, λόγω γρίππης) γιατί μου γνώρισε δυο υπέροχε γυναίκες, την Περσεφόνη και τη Μαρία, που μαζί τους ξόδεψα πολλές ώρες όταν ξεπηδούσαν μέσα από τα βιβλία της, που έχουν το όνομά τους (“Σαν άλλη Περσεφόνη” και “Αν είχα μια Μαρία σε μια σοφίτα”). Τον Ηλία τον Τσέχο, που η γνωριμία μου μαζί του, άνοιξε καινούργιους ορίζοντες στη σκέψη μου. Τον Κώστα τον Μπέσιο, που εκτός από τη Βιομηχανική και τον κοινό τόπο καταγωγής, την Βέροια, μας συνδέει απεριόριστη αμοιβαία εκτίμηση. Και τέλος τις δυο συνεργάτιδές μου, που είναι εδώ μαζί μας, την Ελένη Δημητριάδου και την Ανατολή Μελίδου με μια προτροπή:

     Συνεχίζουμε!