Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Πώς ένας σκύλος μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου.

Της Φυλίτσας Σοφιανού

     Εγώ από σκυλιά δεν ήξερα, ούτε από τετράποδα γενικότερα. Πάντα τα συμπαθούσα και ποτέ δεν πετούσα στα σκουπίδια, ό,τι μπορούσε να αποτελέσει τροφή, για σκύλους και γάτες. Τα κατέβαζα πάντα στα σκουπίδα σε χαρτί ή πλαστικό και χαιρόμουν να το βλέπω άδειο, μετά από ώρα και να το ρίχνω στον κάδο.

     Στο τέλος του 2018, ήλθε απρόσκλητο στο σπίτι μας, ένα μικρό πάγκ που ακούει υποτίθεται στο όνομα Άρης. Σκυλάκι υβρίδιο, έμαθα αργότερα, με καταγωγή από την Κίνα, το χαίρονταν αυτοκράτορες αρχικά, μέχρι που ήλθε στην Ευρώπη και έγινε και το αγαπημένο της Ιωσηφίνας, συζύγου του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Όταν λέω απρόσκλητο κυριολεκτώ, αλλά δεν εννοώ αδέσποτο. Είχε την κυρία του που το υπεραγαπούσε, αλλά επαγγελματικοί λόγοι, την καλούσαν στο εξωτερικό και μη έχοντας πού να το αφήσει, μεσολάβησε ο γιός μας που ήταν φίλοι και μας παρεκάλεσε να διευκολύνουμε την κατάσταση, κρατώντας το για δύο μήνες το πολύ. Η καρδιά μου σφιγμένη μπροστά στο άγνωστο, που φοβόμουν και ίσως σιχαινόμουν.

     Ήλθε ένα μεσημέρι Κυριακής του Δεκέμβρη, νευρικός όσο δεν λέγεται, αδύνατο να μείνει με μας σκεπτόμουν, καθώς το έβλεπα. Τον κλείσαμε σε ένα δωμάτιο, μέχρι να φύγει η κοπέλα, καθώς η στιγμή του αποχωρισμού, δεν θα ήταν εύκολη. Κτυπούσε απεγνωσμένα την πόρτα, με το ποδαράκι του. Η πρώτη νύχτα ήταν δύσκολη, δεν έφαγε, δεν ήπιε, έκανε εμετό από το στρες και κόπρισε στο χωλ, όπου τον είχαμε με το λουρί του χαλαρό μεν, δεμένο στο καλοριφέρ όμως. Από την επόμενη μέρα προσαρμόστηκε και άρχισε το τυπικό ημερήσιο πρόγραμμα, με φαγητό τυποποιημένο πρωί και βράδυ και μια βόλτα μετά, για τις ανάγκες του.

     Σκυλίσια ζωή έλεγα και δεν ήξερα τι σημαίνει. Το οδυνηρότερο όλων θεωρούσα τη σκλαβιά, την αιχμαλωσία του ζώου, μέσα σε ένα διαμέρισμα. Την έλλειψη επικοινωνίας τη θεωρούσα δεδομένη. Συναισθηματικά ποτέ δεν θα δενόμουν με ένα τετράποδο. Χαιρόμουν και θαύμαζα τις όμορφες γατούλες, τα επιβλητικά χάσκεϊ σκυλιά ή εκείνα τα δαλματικά με τις βούλες, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα έχω έστω κι ένα μαλλιαρό μαλτεζάκι στην αγκαλιά μου. Ούτε τον Άρη μπορώ να τον πάρω ακόμα αγκαλιά. Του πλένω όμως τα ποδαράκια μετά τις βόλτες μας, μαζεύω από τα πεζοδρόμια την όποια ακαθαρσία του και απορώ για την ηδονή του με τις μυρωδιές, καθώς σταματά και μυρίζει τα πιο απίθανα μέρη, από ρόδες αυτοκινήτου, τοιχαλάκια, χώματα ή πρασινάδες. Με εντυπωσιάζει όμως η μνήμη του. Σε κοντινό σπίτι προς το δικό μας έχει μνήμες και με οδηγεί εκεί. Κατουράει σηκώνοντας το πίσω δεξί ποδαράκι του και κατουράει στον ίδιο πάντα θάμνο, στο αγαπημένο σπίτι, όπου μένει στην πόρτα ακίνητος για ώρα, μυρίζει, βλέπει. Θυμάται άραγε; Έτσι ζουν τα σκυλιά, με μνήμες οσμών ή και εικόνων φαίνεται. Δεν ξέρω τι ακούει και τι καταλαβαίνει από τις φωνές μας. Δεν ξέρω αν θυμάται που κάποτε τον μαλώνω, όταν κάνει λαιμαργίες, όταν ορμά ξαφνικά στον μηρό μου.

     Εκείνο που μένει, είναι η χαρά του την ώρα του φαγητού, που πηδά τρελαμένος και μας κάνει να γελάμε, μέχρι να πάρει την όποια λιχουδιά του προσφέρουμε. Εκείνο που μένει είναι τα υπέροχα γυαλιστερά ολοστρόγγυλα μάτια του, που σε κοιτάζουν με αγάπη κι ευγνωμοσύνη, παρακαλεστικά άλλοτε, προκλητικά μερικές φορές, για να τον προσέξεις. Ο τρόπος που σέρνει το άδειο πιάτο του, όταν θέλει να φάει, ο τρόπος που υποτίθεται πειθαρχεί στην λεκάνη-κρεβάτι του, για να κερδίσει κάτι.

     Δεν γνωρίζω τίποτε για τη νοημοσύνη των σκυλιών. Βλέπω όμως το πείσμα και την εμμονή του, όταν στυλώνει τα πόδια και δεν θέλει να μετακινηθεί, γιατί κάτι φοβάται ή διεκδικεί. Μαθαίνω καθημερινά από το οκτάκιλο τούτο τετράποδο, που αγαπά υπερβολικά το φαγητό, αλλά δεν κάνει να τρώει οτιδήποτε, αφού μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη ζωή του. Το σπίτι μας απέκτησε ένα τρίτο μέλος, έναν Άρη πολύ, μα πολύ αγαπησιάρη. Σκέπτομαι όλα αυτά που θα έχανα, την εμπειρία της συμβίωσης με ένα τετράποδο, την κρυμμένη τρυφερότητά μου, που βγήκε αβίαστα προς αυτόν, αν δεν αποδεχόμουν τον ερχομό του στο σπίτι μας.

     Μετά από κάποιες μέρες εξοικείωσης, περάσαμε στο λύσιμό του, οπότε κυκλοφορεί πλέον χαρούμενος σε όλο το σπίτι, κουρνιάζει και κοιμάται στο χαλί, τρίβεται στις παντόφλες μας. Ακούω τον ήχο από τα πατουσάκια του να τρέχει στα πλακάκια, να με ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνω μέσα στο σπίτι, να φοβάμαι μήπως τον πατήσω. Το καθημερινό μας πρόγραμμα περιλαμβάνει τώρα τις εξόδους του πρωί και βράδυ, αλλά προσαρμοζόμαστε, χωρίς να στερούμαστε τίποτε προς το παρόν, εκτός από μετακινήσεις με διανυκτέρευση.

     Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να συνυπάρξω με ένα τετράποδο μέσα στο σπίτι. Τελικά όλα τα ξεπερνά ο άνθρωπος με την αγάπη. Κι ένα ζωάκι δεν ζητά τίποτε περισσότερο από αυτήν.

     Και παρόλο που διάφορα καινούργια πράγματα περιμένω μέσα σε τούτο τον χρόνο, νομίζω ότι ζω για να δω την επανένωση του Άρη με την κυρία του.