Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Εφηβεία

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Πάρκο Αγίων Αναργύρων, Πλατεία Ωρολογίου, Άγιος Αντώνιος, Ελιά - ή Εληά κατά παλαιότερη γραφή)

     Επιτέλους «ήγγικεν»(1) ο καιρός και πήραμε το απολυτήριο του δημοτικού. Από τη μια χαιρόμασταν, που μεγαλώσαμε και απλώναμε τις φτερούγες μας, από την άλλη όμως, λυπόμασταν που θα αφήναμε, την σιγουριά της αυλής και τα ανέμελα παιχνίδια μας. Το άγνωστο γυμνάσιο, φόβιζε ήδη, με τις εισαγωγικές εξετάσεις του. Ναι, βέβαια. Καλά το ακούσατε. Το 1971, δεν μας έγγραφαν όλους, κατευθείαν στο γυμνάσιο. Έπρεπε να το διεκδικήσουμε και φυσικά κάποιοι, δεν πήγαιναν ποτέ!

(Εικόνες της Βέροιας την εποχή της εφηβείας)

     Γνώρισα και εγώ, κάποιους από αυτούς, τους τύπους και τις τύπισσες. Η Μερόπη και η Ρούλα, ήταν κλασικά παραδείγματα του τύπου που αποκαλούσαμε, «ανεπίδεκτος μαθήσεως». Κορίτσια, που ήταν από καιρό δεκατεσσάρων ή δεκαπέντε χρονών και ακόμα δεν είχαν τελειώσει το δημοτικό. Κορίτσια, που είχαν το καλούπι της γυναίκας και την καπατσοσύνη της νοικοκυράς. Φυσικά ο διευθυντής, δεν το άφηνε να πάει χαμένο τέτοιο προσόν και αυτές φυσικά φρόντιζαν το γραφείο του, με περισσή προθυμία, μήπως και αποφοιτούσαν κάποια μέρα, από τα ξύλινα και άβολα έδρανα του δημοτικού. «Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο» ή «βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε στο βουνό»!

     Το απόγευμα, μετά το σχολείο, είχαν φοβερές ασχολίες. Η μια με την κομμωτική τέχνη και η άλλη με τις αγάπες της εφηβείας, διότι ας μη το ξεχνάμε, φοβερή «εστί» αυτή η περίοδος, της ανθρώπινης ζωής! Η Βέροια ήταν η βάση, για το δεύτερο Σώμα Στρατού και τα φανταράκια στην έξοδο τους, έψαχναν απελπισμένα παρέα και φυσικά γυναικοπαρέα. Κατά ομάδες κατηφόριζαν από το στρατώνα και οργώνανε τους βεροιώτικους δρόμους και συνοικίες, αναζητώντας κανένα τυχερό. Αν η θεά τύχη δεν βοηθούσε, κατηφόριζαν για την Ελιά, το κλασικό νυφοπάζαρο της πόλης. Κορίτσια κάθε ηλικίας, πηγαινοέρχονταν στα πεζοδρόμια, του φυσικού αυτού εξώστη και αντάλλασσαν κλέφτικες ματιές, κάτω από τα μάτια των ενήλικων. Το ρίγος και το σκίρτημα της καρδιάς, αντικατοπτρίζονταν στα μάτια και σαν αστραπή, διαπερνούσε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με κατεύθυνση το σώμα του εκλεκτού ή της εκλεκτής της καρδιάς. Πόσοι ρωμαλέοι έρωτες, ξεκίνησαν σε αυτό μέρος και πόσες άλικες καρδιές το πότισαν με αίμα!

(Η Ελιά ή Εληά) 

     Ο προαιώνιος έρωτας, με τα βέλη του, τόξευε τους έφηβους της πόλης και έμπλεκε στα δίχτυα του, τις αθώες ψυχές, σ’ έναν αγώνα άνισο. Τα συναισθήματα, είχαν το πάνω χέρι και τους καθοδηγούσαν σε άγνωστες ατραπούς, εκεί όπου το νέκταρ και η αμβροσία των αθανάτων θεών, έρρεαν άφθονα, ποτίζοντας και τρέφοντας τους συνδαιτημόνες, της θεάς Αφροδίτης. Ο πόθος κατέκλυζε την σάρκα και τα μάτια σπινθηροβολούσαν, μέσα από την έξαψη του σώματος, που σπαρταρούσε σαν το ψάρι, στο δίκτυ της θεάς. Οι στιγμές, μένανε διαχρονικά καρφωμένες στο μυαλό και η σκέψη εκτόξευε με δύναμη, τις στιγμές στο διηνεκές.(2)  Ω Έρωτα!

     Η επιστροφή στο σπίτι, ήταν ονειρική και το σύννεφο του εφηβικού αισθησιασμού, θολό. Η μουσική από το πικάπ, με τα ερωτικά σουξέ της εποχής, ακουγότανε απαλή, επιτείνοντας την έξαρση του πρόσφατου βιώματος, που έμελλε να γίνει, το σημείο αναφοράς, ενός νέου σύμπαντος, για τον έφηβο της εποχής. Αργά τις πρωινές ώρες, ερχόταν ο ύπνος απαλά και σφράγιζε τα κουρασμένα μάτια. Ο νεανικός ιδρώτας, που είχε ποτίσει το ανδροπρεπές πουκάμισο, με τα ανασηκωμένα μανίκια, είχε ήδη απλώσει τη μυρωδιά του, στο δωμάτιο. Οι τούφες από τα λαδωμένα μαλλιά, πέφτουν απαλά στο πλάι και το αμυδρό χαμόγελο, στολίζει το άγουρο πρόσωπο. Το σημάδι στο λαιμό από τα φιλιά της, το περίγραμμα των χειλιών της, χαραγμένο στο μάγουλο… γλυκά ίχνη, που άφησε πίσω του ό έρωτας… ως την επόμενη φορά.

(Άλλη μια εικόνα της Ελιάς - ή Εληάς)

     Το πρωί, κάποιοι αδιάκριτοι, χαμογελούν περιπαιχτικά και ρωτούν τάχατες από περιέργεια, «πώς έγιναν τα σημάδια αυτά στο λαιμό;». Το βλέμμα χαμήλωνε ντροπαλά και λόγια αμήχανα, προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν, τα πεπραγμένα της βραδιάς. «Ωχ! Ρε μάνα, τι το θες και όλο ρωτάς;» ή «Κόφτο ρε φίλε. Φτάνει το δούλεμα!». Ένα βήμα πιο κάτω, ένα πονηρό μειδίαμα, έσκαγε στα εφηβικά χείλη και ο άνδρας, άρχιζε να παίρνει «σάρκα και οστά», στο εφηβικό κορμί.

      (1) Έφθασε

      (2) Επ’ άπειρον

     Σημείωση: Οι φωτογραφίες προέρχονται από την ομάδα "Παλιές Φωτογραφίες της Βέροιας.