Γράμμα από την Κύπρο. Δυο δρασκελιές μονάχα

Του Βασίλη Χαραλάμπους

Τέσσερα ποιήματα

Δυo δρασκελιές μονάχα

______________

Κατατρεγμένος

από του χρόνου τη μάνητα

στη μεγάλη χαράδρα

που ξακολουθεί να θαμποφέγγει.

Πιθανολόγημα

παρήγορο και τούτο

για κείνα

που σωρό

στραβά έχει πάρει.

Δυο δρασκελιές μονάχα

και στου κυπαρισσώνα το έβγα

τ' απέραντο ξέφωτο.

Στο δικό του το γρέκι

_________

Κλεισμένος

στο δικό του το γρέκι

γιατί ολοτρίγυρα

λογιώ λογιώ τα καμώματα

λογιώ λογιώ τα φτιασίδια

κι' η στοίβα μεγαλώνει

από της αδικίας τα λάφυρα

ετούτη η κατάντια που φοβίζει.

Σε κείνη την κατάντια

_______

Ξεπεσμός αλλιώτικος

σε κείνη την κατάντια

για την άλλη αγάπη

που λογιέται αλλιώς

δίχα το δίκιο να λογιάζει

και τανάπαλιν

το ίδιο πράγμα

για το δίκιο

που και κείνο αλλιώς λογιέται

δίχα την αγάπη

ποσώς να λογαριάζει.

Έτσι θαρρώ και στης ζωής το διάβα

___________

Του ήλιου οι τόσες αχτίνες

γκρεμίζονται τανάπαλιν

πότε στα λαξεμένα βράχια

και πότε στ' άγνωρα κατάρτια παιχνιδίζοντας.

Συναπάντημα και τούτο

στων κυμάτων τη φαμίλια.

Καθημερινά το ίδιο τραγούδημα

σε τούτο τον κόσμο που τόσο αλλάζει.

Παραΰστερα θα βογγήξει η θάλασσα

και θ' αρχινίσει το τρικύμισμα

ίσαμε ν' ανταμώσει το πρώτο φέγγος

με των βράχων τον ίσκιο.

Κι εμείς σαν και τους ναυαγούς

που επίμονα φωνασκούν

στα λιγοστά βράχια

που θαρρείς γαντζώθηκαν στα κύματα επάνω

μ' ένα κοχύλι στο χέρι

αγναντεύοντας στην απέραντη αλμύρα

τη σκούνα του λυτρωμού.

Έτσι θαρρώ και στης ζωής το διάβα

από κάποιο επηρμένο καλοτάξιδο

στα λιγοστά βράχια

θα βρεθούμε αποζητώντας

τη σκούνα του λυτρωμού.