Γράμμα από τη Βέροια. Ο φίλος μου ο Ανδρέας και οι φίλοι του.

Του Παντελή Γουλάρα

     Παρέμβαση - συντονισμός, στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του Ανδρέα Μαρολαχάκη, "Ιστορίες από το Κακοσούλι" , στις 26/11/2018 στο Λαογραφικό Σύλλογο Βλάχων Βέροιας.

     Ξεκινώντας θα ήθελα να σας καλοσωρίσω όλους και να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας. Να ευχαριστήσω επίσης και το Διοικητικό Συμβούλιο και ιδιαιτέρως τον Πρόεδρο του Λαογραφικού Συλλόγου Βλάχων που μας παραχώρησε το χώρο.

     Αυτή η εκδήλωση της επίσημης παρουσίασης, του βιβλίου του Ανδρέα Μαρολαχάκη “Ιστορίες από το Κακοσούλι”, είναι στην πράξη, η δεύτερη εκδήλωση παρουσίασης. Πριν απ' αυτήν, ο σύλλογος της Κυριώτισσας, “Κυριώτισσας Ουτοπία”, είχε κάνει μια βραδιά ανάγνωσης, με παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα, και οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε και δημόσια, γι' εκείνη την εκδήλωση.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Οι πατρίδες μου.

Της Ελένης Δημητριάδου

     Κάποτε όταν ζούσαμε στη Βέροια, η αδελφή μου, εκεί γύρω στα 12 της, εγώ ήμουν δεν ήμουν 6 ετών, μου διάβασε ένα κείμενο του αναγνωστικού της, για ένα ξενιτεμένο, που επιστρέφοντας στην πατρίδα του, σκύβει και φυλάει το χώμα της. Όταν τελείωσε την ανάγνωση, μου δήλωσε με μάτια που έλαμπαν: «Όταν ξαναπάμε στο σπίτι του παππού στην Τούμπα, θα σφουγγαρίσω καλά ένα κομμάτι στο σαλόνι και θα σκύψω να το φιλήσω!». Μεγάλη εντύπωση μου έκανε αυτή η δήλωση της αδελφής μου κι άρχισα να προβληματίζομαι, για το ποια ήταν η δική μας πατρίδα. Βλέπετε, σε μια εποχή, τέλη του 50 αρχές του 60, όπου όλοι σχεδόν είχαν μια ιδιαίτερη πατρίδα κι ένα πατρικό σπίτι, εμείς ως παιδιά δημοσίου υπαλλήλου, στερούμασταν αυτών των αγαθών. Εγώ, λοιπόν, αποφάσισα να υιοθετήσω, τρεις πατρίδες: τη Θεσσαλονίκη κι ιδιαίτερα την Κάτω Τούμπα, όπου εγκαταστάθηκε η προσφυγική οικογένεια του πατέρα μου, από τη Σαφράμπολη της Μικράς Ασίας, τον Πολύγυρο, ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας μου και τη Βέροια, όπου πέρασα τα δέκα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου, τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά.

Γράμμα από το Αγρίνιο. Τα ηλεκτρόφωνα...

Του Γιώργου Παληγεώργου

Έφτασαν στο χωριό πέντε ηλεκτρόφωνα...

     Ίσαμε με το 1966, τα σπίτια, στο χωριό, φωτίζονταν τα βράδια με τη γκαζόλαμπα και το λιχνάρι· σαν έπεφταν για ύπνο, φώτιζε μοναχά το καντήλι. Άκοπα έστελναν οι μανάδες τα κουτσούβελα, ν’ αγοράσουν απ’ το μπακάλη λαμπόγυαλο ή φυτίλι ή με το γκαζοντενεκέ πετρέλαιο – πετρόλαδο τόλεγαν οι γερόντοι. Εκείνα τα λαμπόγυαλα, βόηθα Παναγία, κάθε τρεις και λίγο έσπαγαν. Φορές έστειλναν το μικρό να πάει ν’ αγοράσει καινούργιο λαμπόγυαλο και στο προτού να γυρίσει στο σπίτι τούπεφτε κι έσπαε.

Ιστορίες από την Κίσσαμο. Αντώνης, ο μικρόσωμος συμμαθητής μας. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

Αντώνης

     Μικρόσωμος, ξανθός, γαλανομάτης. Ένας τελείως χαμηλών τόνων συμμαθητής, που στην αρχή περνούσε απαρατήρητος, χωρίς να έχει καμιά συμμετοχή στα «τεκταινόμενα» της τάξης. Τον προλάβαμε στην Ε΄ γυμνασίου, όπου αυτός «πάτησε φρένο» και μας περίμενε. Παρ’ όλο που ήταν μικρόσωμος και στην ουσία, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με κανένα μας, κατάφερνε να ελίσσεται ανάμεσά μας και κατάφερνε να κάθεται στα τελευταία θρανία. Το αναφέρω αυτό, γιατί τα τελευταία θρανία ήταν δικό μας προνόμιο. Δηλαδή εκεί καθόταν η παλιοπαρέα με μια δυο προσθαφαιρέσεις.

Η δικιά μου Θεσσαλονίκη. Γράμμα από την Αθήνα.

Της Μαρίας Κορτέση

...στην Αγίας Σοφίας 3, εγώ δεν βλέπω κανένα σούπερ μάρκετ...

     Πρόκειται για πραγματική επιστολή, που στάλθηκε, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου ¨Στείλε μου Γράμμα...”, του οποίου είναι και μία εκ των συγγραφέων, στη Θεσσαλονίκη στις 19/12/18. Η συγγραφέας αδυνατώντας να παραστεί, έστειλε αυτήν την επιστολή που διαβάστηκε κατά τη διάρκεια της παρουσίασης.

     Το “Στείλε μου ένα γράμμα” για μένα δεν είναι απλά ένα βιβλίο. Είναι κατάθεση ψυχής, σκέψεων και συναισθημάτων, από εκείνα που ο καθένας κρύβει μέσα του και μόλις βρουν ευκαιρία ξυχύνονται και τον συνεπαίρνουν, αναβιώνοντας κομμάτια της ζωής του που τον καθόρισαν ή ακόμα και τον συγκλόνισαν.

Ταξίδι στο χρόνο. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Γιάννη Καμπούρη

     Εισήγηση στην παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα Μαρολαχάκη "Ιστορίες από το Κακοσούλι" την 26η Νοεμβρίου 2018, στο Σύλλογο Βλάχων Βέροιας.

     Στο ξεκίνημα της παρουσίασης του βιβλίου του Ανδρέα, θέλω να κάνω μια διευκρίνηση... Δεν είμαι φιλόλογος, αλλά μαθηματικός... οπότε καλό είναι να μην περιμένετε να προσεγγίσω τις "Ιστορίες από το Κακοσούλι" από τη μεριά ενός φιλολόγου.

     Αλλά δεν θα το κάνω, ούτε και με τον "ορθολογισμό" που συνήθως διακρίνει εμάς τους μαθηματικούς... Πολλές φορές μου λένε... α, είστε μαθηματικός, έτσι εξηγείται ο "τρόπος" σας... Λοιπόν ούτε το ένα, ούτε το άλλο!

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Παρουσίαση του βιβλίου “Στείλε μου γράμμα…” στο café Bazaar.

Του Ελευθερίου Ξάνθου

     Ευχαριστίες

     Από τη μέρα που ο Παντελής μου μίλησε για το βιβλίο αυτό, και περισσότερο, από τη μέρα που το ‘βαλε στα χέρια μου η Ανατολή, είμαι , φίλοι μου, κι εγώ, σ’ ένα ταξίδι. Ακόμα μέχρι, τώρα, που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας, ενώπιον σας, είμαι σ΄ ένα ταξίδι. Λίγο ονειροπαρμένος, λίγο χαμένος, λίγο φευγάτος, πίσω, λοξώς και μπρός, στα κάτω και στα πάνω… Στο χρόνο, στους χώρους, στους φίλους , στους συντρόφους, σε ό,τι δόθηκα, σε ό,τι έχασα, στη ζωή που τραβάει την ανηφόρα.

Γατοϊστορίες. Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη.

Της Ελένης Δημητριάδου

     Ερχόταν καθημερινά σεινάμενη - κουνάμενη να με επισκεφτεί. Εγώ μέσα από το παράθυρο της κουζίνας, μπροστά από το τραπέζι όπου έκανα τα μαθήματά μου κι αυτή στην πλάκα της υπό κατασκευή διπλανής πολυκατοικίας. Ένας φωταγωγός μας χώριζε. Κοιταζόμασταν στα μάτια, τα δικά της παρακλητικά, τα δικά μου στοργικά. Τότε σηκωνόμουν από το τραπέζι, πήγαινα στο ψυγείο κι έκοβα κομμάτια από ωμό ή μαγειρευτό κρέας, που σχεδόν πάντα υπήρχε μέσα γιατί η μαμά έλεγε πως στο φαγητό θέλει να υπάρχει πάντα κρέας, έστω και λιγάκι, άνοιγα το παράθυρο και το πετούσα δίπλα της. Το άρπαζε εκείνη, μασούλαγε με ικανοποίηση, έμενε λίγο ακόμη προσδοκώντας και δεύτερη ή τρίτη δόση, κάτι που εγώ το εκλάμβανα ως εκδήλωση ευχαριστίας, μετά έκανε μεταβολή και δρασκελίζοντας τα τσιμεντένια σκαλιά έφτανε από τον 3^ο όροφο στο ισόγειο κι από κει στις πίσω αυλές.

Τ’ Άϊ Βασιλειού. Γράμμα από το Αγρίνιο.

Του Γιώργου Παληγεώργου

Εβδομήντα τρεις πρατίνες κι ένα κριάρι γκεσέμι-θεριό...

     Διάβαινε στο μονοπάτι για την Παλιόστανη, μέρα τ’ Αϊ Βασιλειού· είχανε φάει κότα – σούπα αυγοκομμένη, είχε πιεί κι ένα ποτήρι κράσο ν’ αποκριθεί στις ευκές, ότι Βασίλης ο ίδιος κι είχε κινήσει για τα πρόβατα.

     ‘Πως πάσα χρόνο, τ’ Άϊ Βασιλειού, κάμποσα χρόνια, το ίδιο συνήθειο· νύχτα, αξημέρωτα ασκώνονταν απ’ το γιατάκι του στην καλύβα, πλάϊ στο μαντρί, έβανε τα πρόβατα στη στρούγκα κι τ’ άρμεε, κουτσά στραβά, δίχως βόηθειο στο κέντημά τους κι απέ τα τάιζε και τα ματάκλειε στο μαντρί.