Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Οδός Μαυρομιχάλη, ο δρόμος της τρυφερής νιότης

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Στις όχθες του “ποταμού”)

     Ρεμβάζοντας, από το παράθυρο της τουρκοκατοικίας, στο μέσο της οδού, απέναντι από το τμήμα του Τριπόταμου που την διασχίζει, το όνειρο της παιδικής Αμαζονίας, έπαιρνε σάρκα και οστά. Το νερό του ποταμού, άλλοτε κυλούσε ήσυχο, στην υπερυψωμένη κοίτη του και άλλοτε ορμητικό, κατέκλυζε τις οχθες και ξεχύνονταν σαν χείμαρρος, στην οδό Μαυρομιχάλη, μετατρέποντας την σε κανάλι.

     Το κάρο του πατέρα, με την φοράδα, ανέβαινε καμαρωτό το δρόμο για το σπίτι. Πόσα και πόσα φρούτα, δεν μας έφερνε από τον Βεριώτικο κάμπο; Πόσες και πόσες αναμνήσεις, δεν ξετυλίγονταν στη θέα του, από τους αγώνες για την επιβίωση;

     Οι όχθες του ποταμού, φάνταζαν, στο μικρό μου μυαλό, σαν τις ταινίες του Ταρζάν και δεν έλλειπαν από αυτές, ούτε η Τζέην, ούτε η Τσίτα!

(Στις όχθες του “ποταμού” - εικόνα μιας άλλης εποχής - από τις "Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας")

     Τα πλατάνια και οι ακανθώδεις θάμνοι των βατόμουρων, σχημάτιζαν μια αδιαπέραστη ζούγκλα, στην παιδική φαντασία. Φρούρια και κρύπτες, σχηματίζονταν, για τα παιδιά της γειτονιάς, που έπαιζαν αμέριμνα, στις όχθες του ποταμού. Οι κισσοί και τα νυχτολούλουδα, κάλυπταν τις απότομες όχθες. Τα υδρόβια φυτά, με τα μεγάλα σκουροπράσινα φύλλα τους, έγερναν στο διάβα του νερού, που στροβίλιζε, ακολουθώντας τον αιώνιο δρόμο του.

(Το “Βήμα του Αποστόλου Παύλου” τότε)

     Στο βάθος του δρόμου, ορθώνονταν ο βράχος του γεροκομείου Βεροίας ή του δευτέρου Σώματος Στρατού... το Στρατηγείο! Ακόμη και σήμερα, ακούω το ελικόπτερο, που έφερνε το στρατηγό και τους άλλους επίσημους. Ακόμη και σήμερα, σκαρφαλώνω το βράχο, ανάμεσα από τους καταρράκτες του νερού και τα αγριολούλουδα. Μεταξύ τους το κώνειο του Σωκράτη. Στο νερό, έβλεπες τις πέστροφες, που προσπαθούσαν να κρατηθούν, κόντρα στο ρεύμα για τους νερόμυλους της γειτονιάς.

(Το “Βήμα του Αποστόλου Παύλου” σήμερα)

     

     Το βλέμμα χάνεται στο Βήμα του αποστόλου Παύλου, ακολουθώντας την κορυφογραμμή, από τα κυπαρίσσια και υψώνεται δέηση στον ουρανό, για την ομορφιά που γνώρισα, στην τρυφερή αυτή ηλικία, για την αγάπη που με περιβάλλει, από τότε και με συνοδεύει στη ζωή.