Γράμμα από την Αθήνα. Η συλλογή των κουμπιών μου

Της Έφης Χασιακού

     Ήμουν δεν ήμουν 8 χρονών, όταν ο κύριος Ιωσήφ συνταξιοδοτήθηκε και έκλεισε το κουμπάδικο – είδη ραπτικής, που είχε κάπου στην Οσία Ξένη στην Νίκαια. Ό,τι εμπόρευμα είχε απομείνει, από αυτό το παραμυθένιο μαγαζί, το μετέφερε σε ένα μικρό δωματιάκι, κάτι σαν πλυσταριό, στην ταράτσα του σπιτιού που μέναμε.

     Η παιδική μου περιέργεια και φαντασία δεν με άφηναν να ησυχάσω.

     - Τι να έχει άραγε μέσα στο δωματιάκι;

     - Να έχει πραγματάκια που θα με ενδιαφέρουν ή θα είναι για τους μεγάλους;

     - Θα βρω κάτι και για μένα;

     Έτσι δειλά δειλά άρχισα να ανεβαίνω στην ταράτσα, χωρίς όμως να τολμώ να μπω μέσα στο γεμάτο μυστήριο δωμάτιο, μόνο έριχνα φευγαλέες ματιές από τα τζάμια των μικρών παραθύρων.

     Ώσπου μια μέρα που έλειπε από το σπίτι ο κύριος Ιωσήφ ανέβηκα στην ταράτσα αποφασισμένη να εξερευνήσω τα άδυτα του μικρού πλυσταριού.

     Έμεινα έκθαμβη!

     Παντού κουτάκια χαρτονένια με ένα κουμπί κολλημένο απ’έξω, διαφορετικού σχήματος και χρώματος.

     Σε κάποια άλλη γωνία κουτιά πιο μεγάλα γεμάτα κουβαρίστρες. Κάπου αλλού ένας σωρός από φερμουάρ όλων των χρωμάτων. Σε κάποια ράφια δαντέλες άσπρες, τρέσες, κρόσσια, κορδέλες, τούλια σχημάτιζαν έναν πολύχρωμο λοφίσκο.

     Δεν ήξερα πια που να πρωτοκοιτάξω και φυσικά δεν τολμούσα να αγγίξω τίποτα. Ακούω έναν θόρυβο και βιαστικά τρέχω προς την πόρτα όταν σκόνταψα σε μια μεγάλη σακούλα γεμάτη με καρούλια, που γύρω τους ήταν τυλιγμένα λάστιχα. Λάστιχα μαύρα, άσπρα, φαρδιά στενά, στρογγυλά γνώριμα κι’αυτά. Τα χρησιμοποιούσαν οι μοδίστρες για τα ρούχα και τα εσώρουχα.

     Έφυγα τρέχοντας και στο μυαλό μου άρχισε να στριφογυρίζει πως θα οργανώσω την επόμενη εξερεύνηση μου η οποία δεν άργησε να γίνει.

     Με την βοήθεια της θεάς τύχης, έγινε ακριβώς την επόμενη μέρα πάντα κρυφά και συνωμοτικά.

     Αυτή την δεύτερη φορά όμως ήμουν αποφασισμένη να μπω και να χαθώ στον θαυμαστό κόσμο των κουμπιών.

     Άρχισα να ανοίγω ένα ένα τα κουτιά με τα κουμπιά. Κουμπιά μεγάλα, μικρά, μεταλλικά, πλαστικά, στολισμένα με στρασάκια, με ύφασμα, από χρυσό και σε κάθε λογής χρώματα και σχήματα.

     Χάθηκα μέσα στην μαγεία τους!!!

     Ότι απόμεινε από την μαγεία αυτή, το μεταφέρω μαζί μου σαν αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, εδώ και πενήντα χρόνια!

     Σημ.: Η ιστορία αυτή, πρωτοδημοσιεύτηκε στο προφίλ της συγγραφέως στο facebook, από όπου και οι φωτογραφίες.