Γράμμα από τη Βέροια. Αναμνήσεις από τα θερινά μαθήματα στην Αγγλία.

Της Άρτεμης Καλογήρου

     Στην ζωή μου έχω κάνει πολλά ταξίδια, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, την κοντινή Ασία και την Βόρειο και Νότιο Αμερική, όμως το ταξίδι στην Αγγλία με τους φίλους από τα Αγγλικά και την καθηγήτριά μας, το 1969, σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων, μου έχει μείνει αξέχαστο. Ήταν μεγάλη τύχη για μένα, ένα παιδί της πολυκατοικίας, που δεν έπαιξα στην αλάνα, δεν πήγα ούτε μια μέρα στους προσκόπους, να έχω μια υπερδόση περιπέτειας διάρκειας πέντε εβδομάδων.

     Κατακαλόκαιρα ξεκινήσαμε πέντε παιδιά από την Βέροια μαζί με την καθηγήτριά μας, από τον σταθμό των τραίνων της Θεσσαλονίκης, με ντιζελοκίνητο τραίνο και μετά από δύο περίπου εικοσιτετράωρα, διασχίσαμε την τότε Γιουγκοσλαβία, την Αυστρία και περάσαμε στην Γερμανία. Στον σταθμό της Κολωνίας αλλάξαμε τραίνο. Ο νέος μας προορισμός ήταν το λιμάνι της Οστάνδης στο Βέλγιο. Εκεί μετά από περίπου 20 ώρες επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, ένα πλοίο πολύ μεγάλο, που μέσα σε μια νύχτα διασχίσαμε την θάλασσα της Μάγχης. Μολονότι καλοκαίρι στο κατάστρωμα είχε τόσο πολύ κρύο, που δεν βγήκαμε καθόλου έξω. Τα ξημερώματα είδαμε τις Λευκές απότομες πλαγιές από κιμωλία του Ντόβερ. Από το Ντόβερ με τραίνο φτάσαμε στο Μάργκεϊτ, θερινό παραθαλάσσιο παραθεριστικό προορισμό της νότιας ανατολικής Αγγλίας. Αίσθηση μου έκανε που ανέπνεα το Βρετανικό θαλάσσιο αεράκι.

(Η παραλία του Μάργκεϊτ. Φωτογραφία από τη wikipedia)

     Όταν κατεβήκαμε από το τραίνο για ώρα νομίζαμε ότι ακόμη η γη κουνιέται στον ρυθμό του τραίνου. Εκεί εμείς τα τρία μικρότερα κορίτσια πήγαμε στο σχολείο μας που ήταν ένα τριώροφο παραδοσιακό κτήριο. Στο ισόγειο ήταν το καθιστικό, η τραπεζαρία και η κουζίνα και στους δύο ορόφους τα δωμάτια με τους χώρους υγιεινής. Εκεί γνώρισα την συγκάτοικό μου στο δωμάτιο, ένα πολύ σοφό και μετρημένο κορίτσι από την Περσία. Δεν είχα δυσκολία στη συνεννόηση, γιατί με τις ξένες γλώσσες έχω το χάρισμα να τις αφομοιώνω εύκολα.

     Τις δύο πρώτες ημέρες, μετά το εγγλέζικο πρωινό, πηγαίναμε περίπατο στην πόλη του Μάργκεϊτ. Εκεί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα το φαινόμενο της παλίρροιας. Μου φαινόταν απίστευτο η θάλασσα με την άμπωτη να τραβιέται χιλιόμετρα μακριά. Τα επαγγελματικά αυτοκίνητα κατέβαιναν σε βάθος έξι επτά μέτρων, στον πριν από λίγο βυθό και ξεφόρτωναν τα ψαροκάικα. Μετά από δώδεκα ώρες, η θάλασσα με την πλημμυρίδα έφτανε ψηλά στην ακτή.

     Πολύ σύντομα με ανθρώπους από το σχολείο δύο φορές την εβδομάδα πηγαίναμε στο Λονδίνο, μία ώρα απόσταση με το τραίνο. Εκεί φτάσαμε για πρώτη φορά στο σταθμό Βικτόρια και στη συνέχεια με τον υπόγειο, το μετρό όπως το γνωρίζουμε εμείς, πήγαμε στο κεντρικότερο σημείο του Λονδίνου. Το τραίνο αυτό είναι παγκοσμίως το πρώτο ηλεκτροκίνητο τραίνο, είχα την αίσθηση ότι ταξίδευα μέσα σε μια κάψουλα που κινούταν μέσα σε μια σωλήνα. Εκεί βέβαια που ξετρελάθηκα ήταν το μαγικό μηχάνημα που με κέρματα, πληκτρολογώντας κουμπάκια, έδινε αυτόματα εισιτήρια. Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι πληροφορίες με την ιστορία του υπόγειου, όταν κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών από τους Γερμανούς στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, χρησιμοποιήθηκε σαν καταφύγιο, ακόμη και σαν σχολείο, ενώ περιστασιακά η κυβέρνηση είχε γραφεία και συνεδρίαζε το υπουργικό συμβούλιο.

     Στην διάρκεια των τεσσάρων εβδομάδων με το σχολείο κάναμε οκτώ εξορμήσεις στο Λονδίνο, μια στην πανεπιστημιούπολη του Κέμπριτζ, μια στο ιστορικό Καντέρμπουρι, έδρα της αρχιεπισκοπής κεφαλής της εκκλησίας της Αγγλίας και μια σε μια γειτονική στο Μάργκεϊτ πόλη το Ράμσγκεϊτ. Τα σαββατοκύριακα μόνα μας και τα πέντε παιδιά, πηγαίναμε στο Λονδίνο και συναντούσαμε την καθηγήτριά μας.

     Οι ξεναγήσεις δεν ήταν αυστηρά τουριστικού τύπου. Πέρα από την σύντομη ιστορία της μεγαλούπολης από τους Ρωμαϊκούς χρόνους, την μεγάλη πυρκαγιά του 1660 και τους βασιλιάδες, μαθαίναμε για την σημαντικότητα του Λονδίνου να πρωταγωνιστεί σε σημαντικά κινήματα και φαινόμενα της παγκόσμιας ιστορίας, όπως την Αναγέννηση της Γοτθικής αρχιτεκτονικής και την Βιομηχανική Επανάσταση. Ακόμη συνειδητοποιούσαμε πως το Λονδίνο είναι μεγάλο χρηματοοικονομικό και πολιτιστικό κέντρο. Η επίδραση στην πολιτική, την εκπαίδευση, την μόδα και τις σύγχρονες τέχνες, συντελούν στο να θεωρείται το Λονδίνο σημαντική παγκόσμια πόλη.

     Τα μουσεία ήταν πολύ εντυπωσιακά. Στο Βρετανικό μουσείο επισκεφτήκαμε τα γλυπτά του Παρθενώνα και τις αμέτρητες Αιγυπτιακές μούμιες, αλλά και τα τεράστια Ασσυριακά αγάλματα κομμένα στα τέσσερα και τα έξι για να μεταφερθούν. Επειδή είχα στην Ελλάδα επισκεφτεί τα περισσότερα αρχαιολογικά μουσεία, πιο πολύ εντυπωσιάστηκα από την πλούσια συλλογή από πίνακες στην Εθνική Πινακοθήκη και τις όμορφες ταπετσαρίες στους τοίχους, όπως και με την Tate Britain, με τα σύγχρονα έργα από τον 18^ο αιώνα έως τον 20^ο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυθεντικά έργα του Πικάσο. Πιο πολύ βέβαια σαν παιδί θαύμασα το μουσείο φυσικής Ιστορίας και ιδιαίτερα το τμήμα των Δεινοσαύρων, αλλά και στο μουσείο Επιστημών, όπου έβλεπα από το πρώτο τροχήλατο όχημα μέχρι την ατμομηχανή αλλά και το διαστημόπλοιο. Τα κέρινα ομοιώματα των διάσημων στο μουσείο Madame Tussaud, και το πλανητάριο ήταν μια ωραία εμπειρία, όμως την ξεπερνούσαν το τεράστιο Κάστρο ο Πύργος του Λονδίνου, το Παλάτι του Μπάκιγχαμ, οι γέφυρες, το Μπιγκ Μπεν με το Κοινοβούλιο και τα ανάκτορα του Ουέστμινστερ καθώς και οι Καθεδρικοί ναοί και τόσα άλλα, μέχρι και λίγο μακρύτερα στα ανάκτορα του Χάμπτον Κόρτ και το Κάστρο του Γουίνστορ μας πήγαν. Τι να πω και για τον Ζωολογικό Κήπο με τα άγρια ζώα στο τεχνητό τους περιβάλλον, να προσομοιάζει με το φυσικό τους. Πολλά περισσότερα πέρα από τα μουσεία τις γέφυρες και τα παλάτια γνωρίζαμε τα σαββατοκύριακα με την καθηγήτριά μας. Πηγαίναμε στους εμπορικούς δρόμους με τα φημισμένα μεγάλα καταστήματα, αλλά και στις πολυσύχναστες πλατείες, το Piccadilly circus με τους χίπις τα παιδιά των λουλουδιών, το Σόχο γεμάτο ζωή και την china town με ήχους και αρώματα ανατολής και την Carnaby street με το ελκυστικό και ζωντανό πλήθος και τα μοδάτα καταστήματα, αλλά και το Hide Park, με τις λίμνες και τα σκιουράκια και τους γραφικούς ρήτορες που ασχολούνταν με την τρέχουσα επικαιρότητα.

(Λονδίνο - από τη σελίδα takeatour.gr)

     Πρωτόγνωρη γνωριμία για εμάς η πολυμορφικότητα του πληθυσμού που είναι εξαιρετικά μεγάλη καθώς περιλαμβάνει ανθρώπους από όλες τις φυλές του κόσμου που συμβιώνουν σε μια από τις μεγαλύτερες πολυπολιτισμικές κοινότητες παγκοσμίως.

     Τα μαθήματα των αγγλικών δεν ήταν αυτά που ξέραμε στην πόλη μας. Γύρω από ένα τραπέζι κουβεντιάζαμε πολλά παιδιά μαζί, από διαφορετικές χώρες, για ότι είδαμε και συγκρίναμε με ότι βλέπαμε στις χώρες μας και στο τέλος τραγουδούσαμε τραγούδια από τους τόπους μας. Στο διάστημα αυτό μας διόρθωναν ευγενικά στα λάθη που κάναμε, μαθαίναμε να τονίζουμε ορθά τις λέξεις και μαθαίναμε τυπικές Βρετανικές εκφράσεις. Παίζαμε και κάποια παιχνίδια. Το πιο ανταγωνιστικό ήταν το κυνήγι του θησαυρού. Το κέρδιζα συνεχώς. Μας έδιναν ένα κατάλογο από τρία τέσσερα πράγματα που έπρεπε να φέρουμε μέσα σε μια ώρα. Έπρεπε να βρω το νόμισμα μιας πέννας με την βασίλισσα Βικτορία. Πήγα στην τράπεζα που άλλαζα τις δραχμές σε λίρες Αγγλίας και μου την έδωσαν. Μετά έπρεπε να βρω το μάτι ενός βοδιού. Πήγα στον κοντινότερο χασάπη της περιοχής και το πήρα και φυσικά κέρδισα.

     Η περιπέτεια κάποτε τελείωσε με το πολυήμερο ταξίδι της επιστροφής. Μετά από δεκαπέντε μέρες ήλθε ένα γράμμα έκπληξη προς τους γονείς μου, όπου αρχικά ευχαριστούσαν για την επιλογή που έκαναν να στείλουν το παιδί τους για θερινά μαθήματα στο σχολείο τους και τους πρότειναν επαγγελματικό προσανατολισμό για εμένα τις δημόσιες σχέσεις. Όλα αυτά πριν σχεδόν σαράντα χρόνια, όταν ακόμη ταξιδεύαμε με τραίνο και όχι αεροπλάνο, ούτε ακόμη και με τουριστικό λεωφορείο.