Γράμμα από την Κοζάνη. Το μαχαίρι

Του Παύλου Μαρκόπουλου

(Το μαχαίρι της ιστορίας)

     Όταν ο πατέρας μου αφού επέστρεψε από το στρατό, έπρεπε οι γονείς του να τον αρραβωνιάσουν. Έτσι ο προξενητής, ανέλαβε να κάνει το προξενιό. Πήγε τα σημάδια* στο μαντίλι και ζήτησε το κορίτσι, από τους γονείς του.

     Ο πατέρας μου, δεν γνώριζε ποια ήταν η μέλλουσα γυναίκα του, αλλά ούτε και η μάνα μου γνώριζε, με ποιόν θα παντρευόταν. Ο πατέρας μου ήταν ψηλός, πάνω από ένα ογδονταπέντε και η μάνα μου έφτανε δεν έφτανε το ένα σαράντα. Τους ανακοίνωσαν κάποια στιγμή ότι ήταν αρραβωνιασμένοι.

     Αναρωτιόταν και οι δυο, ποιος και πως θα ήταν, ο σύντροφος της ζωής τους. Τη μάνα μου της είπαν, ότι είναι ένας πολύ ψηλός και πολύ ωραίος άντρας και στον πατέρα μου τον είπαν, ότι ήταν ένα πολύ καλό κορίτσι και νοικοκυρά. Ζήτησε από τους φίλους του όταν θα ερχόταν από το λάκκο, το μέρος όπου τα κορίτσια, έφερναν το νερό, με τα δοχεία στο σπίτι, να του τη δείξουν. Έτσι ένα απόγευμα, που περίμενε όταν θα επέστρεφαν τα κορίτσια, από το κουβάλημα του νερού, του την έδειξαν και του είπαν ότι αυτή ήταν η αρραβωνιαστικιά του.

     Ο πατέρας μου ενθουσιάστηκε πολύ, με την μέλλουσα γυναίκα του και σκεφτόταν ότι έπρεπε να της κάνει ένα δώρο. Σκέφτηκε, σκέφτηκε και αποφάσισε να της αγοράσει, ένα μαχαίρι. Με την πρώτη ευκαιρία που μπόρεσε, πήγε στην Κοζάνη και το αγόρασε. Το κρατούσε και περίμενε την κατάλληλη στιγμή, να της το δώσει. Έτσι, ένα απόγευμα, όταν επέστρεφε η μάνα μου με τις φιλενάδες της από το λάκκο, κουβαλώντας το νερό της οικογένειας, την πλησίασε με πολύ δισταγμό και της έβαλε το μαχαίρι στη τσέπη της και της είπε: “αυτό το μαχαίρι το δίνω σε σένα, να το κρατάς, να καθαρίζεις κανένα μήλο και να με σκέφτεσαι”. Από ό,τι μου είπαν, ήταν τόσο πολύ τρομαγμένος και τόσο φοβισμένος, μην τυχόν και τους δει ο κόσμος, που κουτσομπόλευε, που ο πατέρας μου και η μάνα μου, είχαν αλλάξει δέκα χρώματα.

     Η μάνα μου το κρατούσε και το είχε πάντα μαζί της, μέχρι το τέλος και το έδωσε μετά σε μένα, να το κρατάω και να το φυλάω.

     Να είσαι καλά μάνα μου εκεί που είσαι.

     Σε θυμόμαστε πάντα.

     *Σημάδια ήταν αυτά, που έπρεπε να στείλουν οι γονείς του γαμπρού, για να ζητήσουν σε αρραβώνα το κορίτσι. Ανάλογη απάντηση υπήρχε και από μεριά της οικογένειας του κοριτσιού, όταν δεχόταν να γίνει ο αρραβώνας.