Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Το πάρτι.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Οι Beatles - απο την ιστοσελίδα thebeatles.com)

     Το καλοκαίρι του 1972, δευτέρα γυμνασίου, σε πλήρη εφηβεία, με τις ορμόνες να κτυπάνε μπιέλα, αποφάσισα να κάνω ένα πάρτι. Ήταν τα Σκαθάρια (1) που με ενέπνευσαν, ήταν οι φίλοι μου που το επιθυμούσαν τόσο, ήταν που το θεωρούσαν απαγορευμένο και αμαρτωλό, σύμφωνα με το κατηχητικό και το μάθημα των θρησκευτικών, δεν το γνώριζα, ούτε και με πολυενδιέφερε. Ξεκίνησα ανακοινώνοντας το στους γονείς μου, που το δέχτηκαν σχετικά ήπια. Φυσικά δεν τους εξήγησα και πολλά-πολλά, για το τι σκόπευα να κάνω.

     Μετά θα έπρεπε να ειδοποιήσω τους κολλητούς, για να με βοηθήσουν στην οργάνωση, δηλαδή τα ποτά, τα συνοδευτικά, το φωτισμό, αλλά κυρίως για τη μουσική. Κάποιος έπρεπε να αναλάβει το ρεπερτόριο και να διασφαλίσει το στερεοφωνικό... Το έλεγα και στέγνωνε το στόμα μου από την αγωνία! Όλη η επιτυχία της βραδιάς, θα στηριζόταν πάνω του. Αφού το συζητήσαμε, καταλήξαμε... Ο Γιώργος, ήταν ο πιο κατάλληλος. Αυτός ασχολούταν σχεδόν επαγγελματικά με το είδος... Περιοδικά και μηχανήματα, ήταν στην διάθεση του και φυσικά τι φίλος θα ήταν, να μη με συμπαρασταθεί, σε μια τέτοια εκδήλωση;

(Στερεοφωνικό με δίσκους 33 στροφών, από τα must της εποχής - από την ιστοσελίδα shopcenter.gr)

     Όταν το συμφωνήσαμε, έμεινε και το τελευταίο, αλλά το πιο κύριο ζήτημα... τα κορίτσια! Πάρτι χωρίς κορίτσια, σούπα χωρίς νερό! Το πρόβλημα δεν ήταν να δεχτούν αυτά, αλλά να πάρουν την άδεια από το μπαμπά και την μαμά... και τι θα έλεγε ο κόσμος; Η γειτονιά κάτι τέτοιο περίμενε, για να μιλά για ένα χρόνο... «και έτσι και αλλιώς… και αυτή με εκείνον… και εκείνος έτσι» και άλλα τοιούτα. Ευτυχώς για την πάρτη μου, είχα καλό όνομα στο παζάρι... «παιδί από σπίτι και με μέλλον»!

     Η πολυπόθητη μέρα έφτασε και η μαμά κατάλαβε, ότι έπρεπε να φύγει από το σπίτι. «Καλά, και πού να πάω γιέ μου… δεν είμαι μόνη μου… είναι και η γιαγιά σου!» Επιτέλους πείστηκε και έφυγε μέχρι τα μεσάνυχτα. Η ένταση της μουσικής, ήταν το κύριο όπλο μου.

(Βερμούτ, το ποτό των πάρτι της εποχής - από την ιστοσελίδα totalwine.com)

     Οι καλεσμένοι μου, άρχισαν να καταφτάνουν και ο οικοδεσπότης επί το έργο. Στην αρχή δειλά-δειλά, στη συνέχεια πιο άνετα, η παρέα άρχισε να γνωρίζεται και θες η μουσική με το Γιώργο, θες το φως της σάλας, θες η νεανικές καρδιές που κτυπούσαν δυνατά στα στήθη μας, το πάρτι άρχισε να παίρνει χρώμα και η διασκέδαση ήταν σε έξαρση. Εκεί που όλα ήταν στο «φόρτε» τους, έπεσε το πρώτο εμπόδιο... Οι γείτονες παραπονέθηκαν για την ένταση της μουσικής. «Καλά ρε παιδιά, πάρτι χωρίς μουσική στη διαπασών, τι πάρτι θα ήταν;» Τα παιδιά άρχισαν να «ξενερώνουν», αλλά και η ώρα είχε περάσει γρήγορα και τα κορίτσια άρχισαν να «αραιώνουν»... Οι μπαμπάδες τα γύριζαν στον πύργο, όπου σαν βασιλοπούλες, συνέχισαν να υπομένουν τον περιορισμό τους, μέχρι την επόμενη φορά... Ίσως το πρώτο ραντεβού! Εκεί όπου το χτυποκάρδι, γινόταν πτερυγισμός. Εκεί όπου τα χείλη, ρουφούσαν την ζωή, στο όνομα μιας αγάπης, που μόλις είχε αρχίσει... Ένας δεσμός με όνειρα και αρώματα της εφηβείας, που έβγαινε στην επιφάνεια, για να διεκδικήσει την θέση του στη ζωή.

(1) Beatles