Letter from Dublin. Memories from Veria (My school).

   By Pantelis Goularas

   A Dublin resident. How strange is life? When I was living in Greece for decades and working for the Greek Public services, I couldn't imagine that once, I'll become a resident of another country. And now, alongside my course here and my daily duties, I feel a nostalgia for the city where I grew up and lived the most years of my life. However, Ireland is a country I love and Dublin is a city I love too. I've been there many times, I had the chance to live there for a few months and to meet some good people. To understand their way of life and to discover similarities and differences within us. To find out the advantages (many) and the disadvantages (few) in comparison to us. To fit myself better in the new way and place of my life.

   But there is always a nostalgia. Taking my youngest daughter, to her school, I've started to remember my school years. In that time, as a young boy, we usually go to school walking, even in the kindergarten. Our school was the 1^st Primary School. It was in the building that is now the Town Hall. At the ground floor was located the 1^st Primary School (along with the 1^st Kindergarten). Upstairs was the (six classes) Boys High School. For a few years, at the ground floor, was also the 2^nd Primary School. Later it had relocated to its own building, the “Meleteio” at Venizelou Street. All

Γράμμα από τη Βέροια. Αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία

Της Άρτεμης Καλογήρου

   Είμαι η Άρτεμις και μεγάλωσα στο κεντρικότερο σημείο της Βέροιας, στην γωνία Μητροπόλεως και Κοντογεωργάκη. Απέναντι από την Μητροπόλεως, ήταν στη γωνία τότε το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο, το Lido και η παλαιά κατοικία του Νικοδημόπουλου. Αργότερα έγινε η διάνοιξη της Ιπποκράτους και κτίστηκε η Εθνική Τράπεζα. Από την μεριά της Κοντογεωργάκη ήταν μια παλαιά εγκαταλειμμένη κατοικία που κατεδαφίστηκε για να αναδειχθεί η βυζαντινή εκκλησία του Χριστού.

   Εκείνα τα χρόνια μέναμε στο υπερυψωμένο ισόγειο του πατρικού μου, εκεί που αργότερα στέγασα την επαγγελματική μου δραστηριότητα. Από το δωμάτιό μου έβλεπα την εκκλησία του Χριστού. Η Κοντογεωργάκη ήταν πέτρινο καλντερίμι. Κάθε πρωί ξυπνούσα από τα γαϊδουράκια που στα κοφίνια τους μετέφεραν την παραγωγή από τους μπαξέδες στην αγορά. Γύρω στο μεσημέρι επέστρεφαν στους μπαξέδες. Μέχρι το μεσημέρι συνεργεία αναστηλωτών έκαναν εργασίες καθαρισμού των εικόνων της εκκλησίας του Χριστού. Από το μεσημέρι και μετά στον υπόστεγο νάρθηκα του Ναού τα αγόρια της γειτονιάς έπαιζαν πόλεμο. Ναι πετροπόλεμο και πόλεμο με αυτοσχέδια όπλα από ξύλα, μέχρι που έβαζε τις φωνές από το παράθυρο η μαμά μου και έκαναν πως παίζανε κρυφτό μπάλα κλπ.

Γράμμα από την Βέροια. « Οι δραστηριότητες…. στη μικρή πλατεία».

Της Έλσας Ξανθοπούλου

   Στην πλατεία μας έβλεπες τα καλοκαίρια παιδιά να παίζουν, τους μεγαλύτερους να κάθονται στις αυλές ή στα μπαλκόνια και τους ηλικιωμένους και υπεραιωνόβιους όπως η θεια-Λισάβου και η θεια-Χρυσώ, φιλενάδες από τα νιάτα τους, ντυμένες με τις μαύρες Βεροιώτικες φορεσιές τους, τα μαύρα μαντήλια στο κεφάλι και τα μπαστούνια τους, να κάθονται στο πεζούλι κάτω από το σπίτι της θεια-Χρυσώς, «περνώντας» την ώρα τους με ιστορίες από ζωή τους, σχόλια και συζητήσεις με τους περαστικούς, νουθεσίες και παρατηρήσεις προς εμάς τα παιδιά που παίζαμε λίγο παραπάνω στο ξέφωτο.

   Η θεια-Λισάβου έμενε μαζί μας, την φωνάζαμε και την θεωρούσαμε γιαγιά εγώ και ο αδερφός μου γιατί σχεδόν μας μεγάλωσε και έχω και τ’ όνομά της, ήταν θεία της γιαγιάς μου από την πλευρά της μητέρας μου, χωρίς πολύ κοντινούς συγγενείς αφού είχαν πεθάνει ή σκοτωθεί στον πόλεμο όλοι και απεβίωσε, όταν ήμουν δεκατεσσάρων, στα 114 της από βαθιά γεράματα. Η θεια-Χρυσώ πάλι, ζούσε μονάχη με κοντινότερη συγγενή μια κόρη στην Αθήνα, που ερχόταν και την έβλεπε όποτε μπορούσε, «έφυγε» κι αυτή από βαθιά γεράματα στα 106 της χρόνια.

Γράμμα από την Βέροια. Ιεραρχών και Πατριάρχου Ιωακείμ …. “Μικρή πλατεία” (τα χρόνια στην δεκαετία του 1960...)

Της Έλσας Ξανθοπούλου

Η οδός Ιεραρχών και η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ είναι δύο δρόμοι μίας από τις παλαιότερες και τις πλέον ιστορικές περιοχές της Βέροιας. Βρίσκονται στην καρδιά της κάποτε οριοθετημένης Χριστιανικής συνοικίας της πόλης γι αυτό και στην περιοχή συναντάμε σημαντικού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος Βυζαντινές εκκλησίες του 14^ου και 16^ου αιώνα.

(Το εξωτερικό του Ιερού της εκκλησίας του Αγ. Σάββα / Κυριώτισσας)

Γράμμα απ' το Δουβλίνο. Αναμνήσεις από τη Βέροια (Μαθητής Δημοτικού).

   Του Παντελή Γουλάρα

   Να 'μαι λοιπόν μαθητής στο 1ο Δημοτικό σχολείο, το σημερινό Δημαρχείο. Για την ακρίβεια μαθητής νηπιαγωγείου, αλλά για ένα άγνωστο σε μένα λόγο, συνηθίζαμε να λέμε ότι πάμε στο δημοτικό σχολείο, κι όταν μας ρωτούσαν, “τι τάξη”, απαντούσαμε “στη νήπια τάξη”. Θυμάμαι δασκάλα μας (νηπιαγωγός) ήταν η κυρία Αθηνά, μία γεμάτη ψηλή κυρία που τα περισσότερα παιδιά την έτρεμαν. Κι εγώ κάπου – κάπου.

   Υπάρχουν περιστατικά που θυμάμαι πολύ έντονα από το νηπιαγωγείο. Μια φορά μας είχε ζητήσει να ζωγραφίσουμε στο σπίτι, μια οικογένεια. Τον μπαμπά, τη μαμά και το παιδί. Οι ικανότητές μου στη ζωγραφική ήταν (και είναι ακόμα μηδενικές). Αντίθετα της μητέρας μου, έπιανε το χέρι της. Πιστεύοντας λοιπόν ότι θα ήταν καλύτερα να έκανε τη ζωγραφιά η μητέρα μου, της το ζήτησα, τόσο επίμονα που στο τέλος κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις της. Την άλλη μέρα, γεμάτος χαρά γιατί είχα μια ωραία ζωγραφιά, πήγα στο σχολείο. Η κυρία Αθηνά άρχισε να εξετάζει μία-μία τις ζωγραφιές περνώντας από κάθε θρανίο. Παρατήρησα ότι κάποιες ζωγραφιές τις έσκιζε χωρίς να καταλάβω το γιατί. Υπέθεσα ότι θα έκρινε, πως δεν θα ήταν καλές κι έτσι ήσυχος περίμενα τη σειρά μου. Όταν έφτασε στο δικό μου θρανίο, πήρε τη ζωγραφιά μου στα χέρια της και με ρώτησε με το γνωστό αυστηρό ύφος της. “Ποιος έκανε τη ζωγραφιά;” Αδύνατο να πω ψέμματα. Έσκυψα κοκκινίζοντας το

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη χρονιά στις γειτονιές της Βέροιας. «Ελενίιιιτσα δε σου μιλάαααω!»

Της Ελένης Δημητριάδου

   Η πιο παλιά μου θύμηση από τη Βέροια είναι μια γειτονιά πίσω από τη λεωφόρο Ανοίξεως. Λίγο πριν το ιδιωτικό σχολείο του Τσαλέρα, ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, σωστός πύργος. Αντίθετα η γειτονιά μας έχει σπίτια χαμηλά, με εξαιρετική ωστόσο ρυμοτομία, με χαλίκι και χώμα αντί για άσφαλτο. Και οι δρόμοι παιδότοποι για κυνηγητό και κρυφτό. Ο παππάς που πλησιάζει κι εμείς τρέχουμε να ασπαστούμε το χέρι του. O παγωτατζής με το άσπρο καροτσάκι του να διαλαλεί το λαχταριστό του εμπόρευμα, κι εμείς να κοροϊδεύουμε τη γειτονοπούλα για τον ιδιαίτερο τρόπο που μιλούσε και κουνούσε τα χέρια της λέγοντας: «Έλα παγωτατζή! Έλα!».

Το σπίτι της κυρίας Ευανθίας

   Στη Βέροια ήρθα με την οικογένεια μου από τη Θεσσαλονίκη το 1959, σε ηλικία 4 ετών, όταν ο πατέρας μου πήρε μετάθεση στη Διεύθυνση Γεωργίας. Νοικιάσαμε ένα σπίτι διώροφο, δηλαδή σχεδόν διώροφο, αφού ο κάτω όροφος ήταν ημιυπόγειο, όπου έμενε η νοικοκυρά μας η κυρία Ευανθία. Λίγα σκαλοπάτια οδηγούσαν από το δρόμο στην κεντρική είσοδο του σπιτιού μας.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Ταξίδι στα φοιτητικά χρόνια.

Της Μαρίας Κορτέση

   Ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη είναι πάντα για μένα ένα ταξίδι στο όνειρο, ένα όνειρο όμως γεμάτο από αναμνήσεις, συναισθήματα και εικόνες. Ήταν Μάρτης του ΄75 όταν αντίκρισα για πρώτη φορά την συμπρωτεύουσα. Έλαμπα από ευτυχία. Είχα πετύχει το μεγαλύτερο κατόρθωμα ως τότε στη ζωή μου. Είχα μπει στο Πανεπιστήμιο. Και δεν με γοήτευε μόνο η επιτυχία αυτή, αλλά και το ότι θα μπορούσα πλέον να ζήσω κι εγώ τη φοιτητική ζωή, που ήταν συνδεδεμένη με σπάσιμο δεσμών και στενών συντηρητικών αντιλήψεων, με παρέες, ατέλειωτες συζητήσεις ταβερνάκια με τραγούδι και κρασί, καθώς και ζευγάρια που μπορούσαν να ζουν ελεύθερα τον έρωτά τους, που μέχρι τότε γνώριζα μόνο μέσω φίλων, αλλά και να ενταχτώ στο φοιτητικό κίνημα.

(Γράφουν Ιστορία οι παρέες)

Γράμμα από τη Βέροια. Ο παππούς μου (μέρος 2ο)

Της Ανατολής Μελίδου

   Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες τα ζεστά εκείνα καλοκαίρια της Βέροιας... και συνεχίσαμε βέβαια την αγαπημένη μας συνήθεια και όταν πια μεγάλωσα... και μέχρι και το τέλος...

   Βέβαια δεν πήγαινα πια για τόσο μεγάλα διαστήματα... Μεγάλωσα... Είχα άλλες ασχολίες, πιο πολλές έννοιες... μετακόμισα πια στην Θεσσαλονίκη...

   Πανεπιστήμιο, φιλίες, έρωτες, καλοκαίρια στο Αιγαίο...

   Η πρώτη δουλειά... το πρώτο αυτοκίνητο, ένα μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι...

   Πρώτο ταξίδι φυσικά στην Βέροια...

   Ο παππούς είχε μεγαλώσει κι αυτός, όμως ήταν ακόμη ακμαίος... αγαπούσα την στιγμή που απροειδοποίητα με έβλεπε μπροστά του... εκείνη την λάμψη στα μάτια του, γεμάτη αγάπη...
      - Παππού ήρθα... φώναζα... 

   - Άντε ετοιμάσου... πάμε στην πλατεία να πιεις τον καφέ σου...

   Καθόταν δίπλα μου, ήταν και ψηλός ίσα που χωρούσαν τα πόδια του στο μικρό αυτοκίνητο...

Γράμμα της … «σειράς», απ’ τη μυροβόλο Χίο…

Του Γιώργου Παληγεώργου

    Αντροπαρέα, κουβεντολόι με θέμα συνηθισμένο, η θητεία, μετά από αρκετά χρόνια. Όλοι συμπτωματικά είχαν υπηρετήσει στη μυροβόλο Χίο, με τα περβόλια και τα σχίνα με το μαστίχι, τις πολλές ελιές και τ’ αμπέλια, του Κάμπου τ’ αρχοντικά τα έμμορφα και τ’ ακρογιάλια. 1985-1986, Πόλη (Χώρα), Βροντάδος, Χαλκειός, Αρμόλια, Βολισσός, Κώμη, Καλαμωτή, Ψαρά κι αλλού. Απέναντι στη Μικρασία, μια ανάσα μακριά ο Τσεσμές και πίσω του στη μέσα μεριά του κόλπου η Σμύρνη…

   Πνεύμα εκδημοκρατισμού, τότε, στις ένοπλες δυνάμεις, 2^η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η δεξιά στη γωνία, τάχα, οι ΠΑΣΠίτες, κάποιοι στα χάϊ τους κι άλλοι απλοί, το κίνημα των φαντάρων ακόμα φρέσκο, με σύνθημα, «Οι φαντάροι είναι πολίτες με στολή» κι ακόμα «Επιτροπή Ειρήνης», «Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης», Κνίτες, Ρηγάδες, Αριστεριστές, πρώην φρικιά και κάθε καρυδιάς καρύδι.

   Στα μαγνητόφωνα των φαντάρων, η Πρωτοψάλτη να λέει, το «μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές» του Κραουνάκη και της Παπαγιαννοπούλου, αλλά κυρίως το «σ’ αγαπάω μ’ ακούς» ο Σαλαμπάσης.