Γράμμα από τη Βέροια. Κοζάνη - Βέροια, ένα βουνό δρόμος

Της Ανατολής Μελίδου

     Πολύμυλος... ανάβαση... Οι στροφές, αχ αυτές οι στροφές... το στομαχάκι μου ανακατευόταν πάντα, αλλά έκανα υπομονή... μέτραγα μέσα μου... Ζωοδόχος Πηγή, Παναγία Σουμελά, Γρα-Γρου στην Καστανιά... ανάσες, φτάνουμε... Σε λίγο οι Γεωργιανοί... Ουφ λίγο ακόμη... τα μήλα μικρά, δεν κοκίνισαν ακόμη... Σαν να μπήκε λίγο αεράκι στο λεωφορείο με το άρωμά τους... Μπα ιδέα μου θα ήταν... Οι πέστροφες στο βάθος δεξιά... φτάνουμε ομως... δυο τρείς στροφές ακόμη... Το ροζ σπιτάκι με το μόνιμα αναμμένο φως... η τελευταία μεγάλη στροφή... οι Φλαμουριές... ευθεία τώρα... ανάσα... το στρατόπεδο... να προλάβω να δω τα παγώνια... φτάσαμε, φτάσαμε!!! Το γελαστό πρόσωπο του παππού... "Ήρθες πάλι"; και μ'αρπαζε στην αγκαλιά του...

------------------

     Κάπως έτσι ζούσα κάθε φορά την διαδρομή Κοζάνη-Βέροια... Μια διαδρομή που όπως είπα και πριν, είχα την τύχη από πολύ μικρή να την κάνω πολύ συχνά... Οι παππούδες στην Βέροια, οι γονείς στην Κοζάνη...

     Στην Βέροια ερχόμουν πολύ συχνά... εδώ εχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια μου μικρή... και αργότερα ερχόμουν... μέχρι που ζούσαν οι παπούδες...

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο "Σταρ")

     Μετά πέρασα μία περίοδο αρνησης... λογικό... φύγαν οι άνθρωποι που αγαπούσα... πονούσα στην σκέψη τους...

     Την πόλη την αγαπούσα αλλά από μακριά... σαν κάτι που ήταν κάποτε δικό μου και τόχασα για πάντα...

     Ωσπου ήρθε ο Παντελής με το blog... ευτυχώς...

     Διάβαζα τα κείμενα που έγραφε για την πόλη, για τους ανθρώπους, για τις γειτονιές... Διέκρινα την αγάπη του για τον τόπο του, την νοσταλγία για κάτι που άφηνε...

(Από την παρουσίαση του βιβλίου στον κινηματογράφο "Σταρ")

     Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να γυρίζω κι εγώ σιγά-σιγά προς τα πισω... πρόσωπα και εικόνες, καταστάσεις, γεύσεις, αρώματα, φωνές και γέλια απο τα παλιά με πλημμύρισαν... Ξαναθυμήθηκα πράγματα που κουβαλούσα μέσα μου και δεν το ήξερα, τα είχα καταχωνιάσει πολύ βαθεια... ξαναβρήκα την ξεγνοιασιά των παιδικών μου χρόνων, την χαρά να είμαι με άτομα αγαπημένα... ξανάδα την αγάπη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα αυτών που έφυγαν...

     Σιγά σιγά με έναν μαγικό τρόπο, άρχισα να ξαναγυρίζω λοιπόν...

     Στην αρχή γύρισα με την καρδιά μου, με την ψυχή μου...

     Στην συνέχεια γύρισα κανονικά... δειλά στην αρχή... λίγο φοβισμένα...

     Άρχισα να περπατάω ξανά στην πόλη που είχα περπατήσει μικρή... στους δρόμους και στις εκκλησίες της... στις παλές της γειτονιές, στις κρυμμένες αυλές... ακόμη και στα νεκροταφεία της... Περπάταγα και ήταν σαν να ξέπλενα απο πάνω μου όλα τα δυσάρεστα... περπάταγα θαρρείς και είχα έρθει για προσκύνημα... προσεκτικά, για να μην πληγώσω καμία απο τις αναμνήσεις μου...

     Πιστεύω πως η μόνη σταθερά που έχουμε στην ζωή μας είναι οι ρίζες μας...

     Πιστεύω πως μόνο μέσα απο τις ρίζες μας μπορούμε να πάμε λίγο ψηλότερα...

     Πιστεύω πως αυτό που κάναμε όλοι μας, είναι να βάλουμε ένα κομματάκι της ψυχής μας σ'αυτό το βιβλίο... νοιώθω περήφανη γι'αυτό...

     Χαίρομαι που μέσα απο αυτό το βιβλίο, κατάφερα να ξαναβρώ την αγαπημένη πόλη... να ξαναβουλιάξω μέσα της...

    Η πόλη μου ήταν πάντα εδώ... εγώ ήμουν που είχα φύγει...

     Χαίρομαι γιατί σήμερα που ερχόμουν με το αυτοκίνητο απο την Θεσσαλονίκη, ένοιωσα να με πλημμυρίζει μιά άγρια χαρά... θαρρείς και θα 'μπαινα πάλι μέσα στο σπίτι του παππου... θα χτύπαγα όπως παλιά ελαφρά το κουδούνι να μην τους τρομάξω... θα άνοιγα με το κλειδί μου... "παππού, ήρθα!" και μετά οι αγκαλιές...

     Ηρθα λοιπόν και βρίσκομαι εδώ μπροστά σας, να εκθέτω τις μύχιες σκέψεις μου..

     Σας ευχαριστώ...

Σημείωση: Ομιλία κατά την παρουσίαση του βιβλίου "Στείλε μου Γράμμα...", στις 18/6/2018, στον κινηματογράφο "Σταρ", στη Βέροια.