Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο XV

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Κρατούσαν από μια φέτα καρπούζι στο χέρι

    Συνεχίζουμε σήμερα με το 15ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

    Ο αστυνόμος νόμιζε πως βρισκόταν ακόμη υπό την επήρεια των φαρμάκων. Την είχε τόσο ονειρευτεί αυτήν την στιγμή, την είχε τόσο φαντασιωθεί, που δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτό που ζούσε ήταν αλήθεια ή ψέμα. Έκλεισε τα μάτια, συγκεντρώσου Γιώργο, είπε στον εαυτό του, συγκεντρώσου, μήπως άρχισες να τρελαίνεσαι; Πήρε βαθιές ανάσες. Έκλεισε τα μάτια ακόμη πιο σφιχτά. Το χάδι όμως στο μάγουλο ήταν αληθινό, η μυρωδιά των τριαντάφυλλων, το ξεχασμένο άρωμα.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο XIV

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Άρχισε να χάνει σημαντικά ποσά

    Συνεχίζουμε σήμερα με το 14ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

    Η Φρόσω ένιωθε προβληματισμένη από τη συμπεριφορά του Άλκη. Ένιωθε, πως πολλές ενέργειές του, ξέφευγαν κατά πολύ από το πρωτόκολλο που επέβαλλε η υπηρεσία σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είχε αντιληφθεί κάποια περίεργα βλέμματα ανάμεσα στον συνάδελφό της και την Ανδρονίκη. Ήξερε πολύ καλά πως δεν είχε δει ούτε είχε αντιληφθεί κάτι χειροπιαστό, απλά ήταν όλα αποτέλεσμα ενός γυναικείου ενστίκτου, που πάντα του έδινε σημασία και το αξιολογούσε αναλόγως των περιστάσεων. Αποφάσισε να κρατήσει τις επιφυλάξεις και τους προβληματισμούς της για τον εαυτό της, προς το παρόν, και να τους αξιολογήσει αναλόγως των εξελίξεων. Αισθανόταν πολύ άσχημα με τις υποψίες που είχε για έναν συνάδελφό της, χωρίς να έχει στην ουσία τίποτα χειροπιαστό. Θυμήθηκε τα μαθήματα στη σχολή της αστυνομίας και τον καθηγητή της εγκληματολογίας που επανειλημμένως τους τόνιζε πως δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να είναι υπεράνω υποψίας.

Δουβλινέζοι του 21ου αιώνα: Ένας γέρος 90 χρονών

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Δεν είχε πάει ακόμα εφτά το πρωί, όταν εμφανίστηκε στην είσοδο του εστιατορίου, γνωστού κεντρικού ξενοδοχείου για να πάρει το πρωινό του όπως και κάποιοι άλλοι πελάτες. Ευθυτενής παρά τα 90 του χρόνια, στο ύψος μέτριος προς ψηλός. Μάλλον περίμενα να είναι ψηλότερος αλλά ως γνωστόν η ηλικία έχει επιπτώσεις και στο ύψος. Ντυμένος άψογα, όπως πάντα στις ταινίες του, ανοιχτό γκρι προς γαλάζιο κουστούμι, ελάχιστα θυμίζοντας κάτι από τον αψεγάδιαστο Άλφρεντ Πένιγουορθ του “Σκοτεινού Ιππότη”. Σήμα κατατεθέν τα γυαλιά με τον ασημένιο σκελετό, παρ' όλ' αυτά εντελώς διακριτικά.

Δουβλινέζοι του 21ου αιώνα: Η συνέντευξη

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Πέρασε στη βόρεια όχθη από τη γέφυρα Ο'Κόνελ

    Οι πρώτες ακτίνες του ζεστού Σεπτεμβριάτικου ήλιου κατευθύνθηκαν στο πρόσωπό της και το φώτισαν. Άνοιξε τα μάτια της και γύρισε αλλού το βλέμμα της για να αποφύγει το δυνατό φως. Ανακάθισε στο στρώμα της. Έπρεπε να βιαστεί. Να ετοιμαστεί στα γρήγορα. Η συνέντευξη είναι για σήμερα. Δεν θα πρέπει να αργήσει. Πήρε το καθρεφτάκι της και κοίταξε το πρόσωπό της. Παρά της αρκετές ώρες ύπνου, φαινόταν κουρασμένο. Φορτωμένο από τις ταλαιπωρίες των τελευταίων ημερών.

Ένα κλαδί σίκαλης

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

    Φύσαγε τ' αγέρι ίσα για να λικνίζονται τα κλαδιά της σίκαλης που έλαμπαν κάτω από το λιοπύρι εκείνο το καλοκαίρι. Πήρε ένα κλαδάκι, το έβαλε στο στόμα του και της χαμογέλασε.

    Ύστερα με ύφος μεγάλου γαιοκτήμονα τη ρώτησε: “Αγαπημένη μου Δεσποσύνη θέλεις να γίνεις γυναίκα μου; Σου προσφέρω όλη τη φετινή σοδειά και την επόμενη και όλες από δω και πέρα”.

    Τον κοίταξε η λιόφωτη Φωτεινή και κόμποι μελένιοι άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. Ύστερα ξέσπασε σε ένα γέλιο σαν γάργαρο νερό, που τάραξε την ησυχία του λόγγου. Αντήχησε πέρα μακριά, μέχρι το μεγάλο αρχοντικό.

Συγχώρεση

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Ήμουν στο καφενείο κι έπαιζα πρέφα. Δυο χρόνια πριν είχα έρθει από την Γερμανία κι έφερα μαζί μου μια Κράισλερ. Μεταχειρισμένη αλλά γερό σκαρί. Ο μόνος στην περιοχή με αυτοκίνητο.

    Ήρθε ο ενωμοτάρχης. Έλα μου λέει, σε ψάχνουν στο τηλέφωνο. Εκείνη την εποχή, τηλέφωνα μόνο στην Αστυνομία και στην Κοινότητα υπήρχαν. Ανησύχησα.

    Ήταν από τον Πειραιά. Σφάξαν την κόρη σου, μου λένε. Τρελάθηκα. Η Θεοδοσία σπούδαζε τότε στο Πάντειο. Καλή μαθήτρια, και ήθελε να προχωρήσει στα γράμματα. «Αμαρτία να την απαγορέψεις». Πέσαν πάνω μου οι καθηγητές και η μάνα της. Την άφησα.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο ΧΙΙΙ

 Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από την Αθήνα

Πιο δίπλα βρίσκεται το όπλο του

Συνεχίζουμε σήμερα με το 13ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

Η Ανδρονίκη κοντεύει να τρελαθεί. Περιμένει εδώ και ώρες να της τηλεφωνήσει ο Καρατζόγλου. Η αγωνία της είναι αβάσταχτη. Τι μπορεί να έχει συμβεί αναρωτιέται; Όχι μόνο δεν της τηλεφώνησε, αλλά δεν απαντάει και στις επίμονες τηλεφωνικές κλίσεις της.

    Της είναι αδύνατο να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα. Αποφασίζει να τον αναζητήσει στην «Έπαυλη», ίσως έχει επιστρέψει, σκέφτεται, σε μία περίπου ώρα ξημερώνει.

Άνοιας μνήμη

 Γράμμα της Φυλίτσας Σοφιανού από τη Θεσσαλονίκη

    Εις μνήμην…

    Ήταν ψηλός, με τεράστια γυμνασμένη πλάτη, καθώς όπως μάθαμε ήταν κωπηλάτης. Είχε ένα γάργαρο γέλιο, σαν ποταμάκι πάνω σε λευκές πέτρες. Ολόλευκα ήταν και τα δόντια του. Καθάριο βλέμμα, χονδρά χαρακτηριστικά και μας έκανε μαθηματικά, που πολλοί ακόμα θυμούνται, σχεδόν μισό αιώνα μετά.

Χρογραφία για... πέντε. Κεφάλαιο XII

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Σπίτια διώροφα με τις αυλές τους

    Συνεχίζουμε σήμερα με το 12ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

    Όταν έφτασε η πληροφορία για τον τραυματισμό του Αστυνόμου, το Τμήμα της πόλης αναστατώθηκε. Μια δεύτερη πληροφορία, αυτή τη φορά εμπιστευτική, έφτασε απ’ ευθείας στον βοηθό του. Ο Αστυνόμος είχε ταξιδέψει μαζί με την κύρια ύποπτη για την δολοφονία του μπασκετμπολίστα. Ο Άλκης ένιωσε να τον τρυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Φώναξε τη Φρόσω στο γραφείο του, έκλεισε στην πόρτα και της εμπιστεύτηκε όσα είχε μάθει. Κοιτάχτηκαν για λίγο σιωπηλοί.

Το ραδιόφωνο

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Το πικάπ

    Το θυμάμαι να στέκεται μεγαλοπρεπές πάνω στο ράφι του στην κουζίνα. Με καμπύλες επιφάνειες από μαύρη λάκα, κίτρινα στρογγυλά κουμπιά που γύριζαν και οδηγούσαν τη βελόνα, στολισμένο μ’ ένα δικτυωτό πλέγμα στο κέντρο που από μέσα του έβγαινε ο ήχος. Η μαμά του είχε ράψει ένα άσπρο κάλυμμα και του κέντησε μια γαλάζια μπορντούρα με γεωμετρικά σχέδια.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο XI

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Μια κάρτα που έγραφε επάνω "West Berlin - Δυτικό Βερολίνο"

    

    Συνεχίζουμε σήμερα με το 11ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

    Η πρόσκληση που ήρθε με το email ήταν ξερή, στεγνή, απρόσωπη. Δυο γραμμούλες όλες κι όλες. “Καλείται ο Διοικητής...” Ο Διοικητής; Ούτε καν με το όνομα;

    Συνέχισε το διάβασμα “όπως προσέλθει στο Γραφείου του Υπουργού την Παρασκευή...” Άντε πάλι. Παρασκευή είναι αύριο. Πότε να ετοιμαστεί, πότε να ταξιδέψει; Αύριο λοιπόν έπρεπε βρίσκεται στο Υπουργείο. Τι ώρα γράφει; Στη 1.30μμ. “Εντάξει, νομίζω ότι προλαβαίνω” σκέφτηκε.

Σκληρές αλήθειες

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Η φυλακή που έκτισες γύρω απ' τη ζωή σου

Σε γέλασε και σ' έκανε να χάσεις τη φωνή σου

Και ευκαιρίες να ζητάς πολλούς να φυλακίσεις

Σαν δικαστής αδέκαστος εσύ ν' αποφασίσεις

Ποτέ σου δεν το σκέφτηκες μια μέρα ν' αποδράσεις

Παράλογα

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Να βλέπεις την πανσέληνο αργά να γονατίζει στο πέλαγος

Να πλέεις είναι δύσκολο στη θάλασσα των πόθων

Άδικα να 'σαι αιχμάλωτος συναισθημάτων νόθων

Να βλέπεις την πανσέληνο αργά να γονατίζει

Και μ' έρωτα το πέλαγος αχνά ν' ακροαγγίζει

Στην αμμουδιά ν' αναζητάς τα άσπρα της τα κρίνα

Κι απ' τη ματιά σου μακριά να βρίσκονται εκείνα