Χορογραφία... για πέντε. Ενότητα 2η (Κεφάλαια VI έως X)

 Γράμμα των: Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο, Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη, Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας, Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Νέος υπηρέτησα στο Προξενείο της Κωνσταντινούπολης

Κεφάλαιο VI

    Έκπληκτος τον κοίταξε ο Διευθυντής.

    “Ώστε μας έλεγε ψέματα η κυρία; Νομίζω ότι πρέπει να την καλέσουμε πάλι εδώ. Τι γίνεται με την τσάντα της;”

    “Δεν έχει και πολλά πράγματα. Καλλυντικά, ταυτότητα, κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα. Τα έχουμε φωτογραφίσει όλα. Πήραμε αποτυπώματα από όλα. Πήραμε αποτυπώματα και από την τσάντα, μέσα έξω. Δεν υπάρχουν άλλα εκτός από τα δικά της”.

    “Το κινητό το ελέγξαμε”.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο X

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Όταν βρέθηκε στην Πόλη τα ξέχασε όλα

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 10ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    Γιαγιά μου, μουρμούρισε, γιαγιά μου... τι θα έκανα αν δεν είχα και σένα. Και την έσφιξε στην αγκαλιά της. Τα δάκρυα της μούσκεψαν τα μάγουλα της ηλικιωμένης και έμειναν για λίγο έτσι, σφιχταγκαλιασμένες. “Έλα σήκω”, την μάλωσε τρυφερά η γιαγιά Στεργιάνα, “πρέπει να αφήσουμε τους μελοδραματισμούς για την ώρα. Έχουμε τόσα γεγονότα, πρέπει να τα βάλουμε σε μια σειρά”. Ή να προσπαθήσουμε, σκέφτηκε.

    Όσο και να αγαπούσε την Ευδοκία, άλλες ήταν τώρα οι προτεραιότητες της. Ένοιωθε πως όσο ο χρόνος, της το επέτρεπε, έπρεπε να ξεδιαλύνει η υπόθεση, όσο πιο γρήγορα γίνονταν. Τουλάχιστον όσο της επέτρεπαν τα πόδια και το μυαλό της. Είχε συναίσθηση της ηλικίας της, ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έφευγε από τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν ήθελε να αφήσει την εγγονή της, όπως την αποκαλούσε, βορά στις ορέξεις των κάθε λογής θηρίων που είχαν αρχίσει να την περικυκλώνουν.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο IX

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Εκείνο που τον σημάδεψε ήταν η επίσκεψη στη Βασιλική Κιστέρνα

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 9ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    Ο Άλκης με τον Ίκαρο αμέσως μετά τη σύσκεψη πήγαν στο «αρχείο» μη γνωρίζοντας στην ουσία τι ακριβώς θα έπρεπε να ψάξουν. Η μυρωδιά της «κλεισούρας» από την κακή εξαέρωση της αίθουσας καθώς και η χαρακτηριστική μυρωδιά παλιού χαρτιού κυριαρχούσε παντού. Ο Άλκης βλαστήμησε μέσα απ' τα δόντια του την τύχη του. Πάντα είχε την εντύπωση πως η δουλειά του στην αστυνομία θα ήταν μια δουλειά που τη χαρακτήριζε η δράση. Σιχαινόταν όλες τις δουλειές γραφείου και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τις αποφεύγει. Εκείνο όμως που κυριολεκτικά τον βασάνιζε ήταν όταν θα έπρεπε να ψάχνει παλιές υποθέσεις στο αρχείο.

Σενάριο σε τρίτο πρόσωπο

 Γράμμα του Νίκου Κύρκου από τη Θεσσαλονίκη

    Περπατάει στους άδειους δρόμους, μισοζαλισμένος από το κρασί, καμπουριαστός - σχεδόν εβδομηντάρης - ανατριχιάζοντας από την ψύχρα της νοεμβριάτικης νύχτας. Σαν την ανατριχίλα πού 'νοιωσε εκείνο το πρωινό, βγαίνοντας από το Πολυτεχνείο μαζί με ένα τσούρμο αμήχανων και φοβισμένων παιδιών, αντικρίζοντας την κάνη ενός τανκ σχεδόν πάνω στη μούρη του, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο θορύβων. Αγουροξυπνημένος, ακόμα δεν καταλάβαινε τί ακριβώς γινόταν.

    "Ξύπνα σύντροφε. Βγαίνουμε".

O φτωχός ο Φίλιππος στο χωράφι απόκρευε..!

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Συγύριζε το σπίτι, έβγαινε στην αυλή και στο κήπο, κάτι ν’ αφήκει, κάτι να πάρει· πάλε ματάμπαινε στο σπίτι σύμπαε τη φωτιά κι όλο μουρμούραε μοναχή της, μα τι έλεε δεν καθάριζε ο μικρός γιος της. Μια δυο φορές όμως καθάρισε καλά πως έλεε, «ου φτουχός ο Φίλιππους στου χουράφ’ απόκριυι» και σα ματασήμωσε στη φωτιά κι άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας να ιδεί πως πάει το βράσιμο - κρέας πρόβειο μαγείρευε - τη ρώτησε ο μικρός.

    - Ποιος Φίλιππας ρε μάνα;

    - Είναι τ’ Άϊ Φ’λίπ’ καμάρι μ’ σήμιρα κι απουκρεύουμι για τα Χριστούγινα,· να κρέας βράζου, τ’ αποκρίθηκε.

Περί λύχνων αφάς

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Πάσχιζε νάβρει κάτι που να μοιάζει με κάτι γνώριμό του, μα όλα ήταν αλλιώτικα απ’ τις εικόνες πούχαν χωρέσει ως τότε στο μυαλό του, αλλιώτικα απ’ τις εικόνες της καρδιάς του, αλλιώτικα απ’ όσα ξύπναγαν τις αίσθησές του, αλλιώτικα απ’ όσα τον είχανε κάμει ένα με τις συνήθειες του. Έψαχνε νάβρει κάτι γνώριμό του, μα δεν τα κατάφερνε.

    Από μέρες είχε κατέβει απ’ το χωριό στο Αγρίνιο, έμενε σε μια θεια του, του πατέρα του ξαδέρφη και πάαινε γυμνάσιο στο Αρρένων - κείνη τη χρονιά το Αρρένων τόχανε κόψει στα δυο στο Α και στο Β, στο Β τον έριξαν. Τίποτε δεν έμοιαζε μ’ όσα κάτεχε και τ’ άρεζαν στο χωριό, τίποτε. Φορές κάθονταν στην κερκίδα στο προαύλιο του γυμνάσιου - Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια - κι ο νους του αγαντάριζε την καρδιά του νάβρει τις χαμένες εικόνες του χωριού. Του φαίνονταν τότε πως κι οι φορές πούχε πάρει πόνο στο χωριό ήτανε γλυκύτερες από τούτες τις μέρες της πόλης και του γυμνάσιου.

Η άκρα του κόσμου

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Στη μνήμη του δάσκαλου Φώτη Παππά

    - Που είναι η άκρα του κόσμου; - Άκρα στον κόσμο δε θα βρεις. - Που τελειώνει ο δρόμος; - Όσο προχωράς φκιάνεις δρόμο, ο δρόμος δεν τελειώνει ποτές, η διαδρομή τελειώνει. - Που είναι το τέλος της γης; - Κανένας δεν έφτασ’ ως εκεί, ούτε κι η αρχή της βρέθηκε ποτέ!

    Φορές, άμα το παράκανα με τις ερωτήσεις, μόλεγαν οι δικοί, άι ξεφόρτωσέ μας παιδί μ’ με τις όρεξές σου.

    Καθόμουνα στα καραούλια εκεί σιμά στο σπίτι στο χωριό και τήραγα κατά το βοριά κι έγλεπα ως που σώνει ο δρόμος κι έλεγα, να, εκεί τελειώνει ο δρόμος, στην άκρα του πέλαγου - έτσι ξέραμε τότες την Αμβρακία. Εκεί τελειώνει ο δρόμος, εκεί τελειώνει ο κόσμος... κι η γης κάπου εκεί σιμά θα τελειώνει, έλεγα μέσα μου κι ύστερα σώπαινα ώρες ολόκληρες.

Ο καστανάς

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Τέτοιος καιρός ήτανε, τέλη Οχτώβρη, γύρω στα 1970, που, μια μέρα με ομίχλη πολλή, στο προαύλιο του σχολείου εμφανίστηκε ένα κοντό καλοσυνάτο γεροντάκι με τραγιάσκα κι ένα καλαθάκι περασμένο στ’ αριστερό του χέρι με κάστανα.

    «Καστανάς, καστανάς», φώναζε μόλις βγήκαμε διάλειμμα. Πρώτη φορά ακούγαμε τέτοια λαλιά, πρώτη φορά βλέπαμε καστανά, εξόν από κείνη τη φωτογραφία στ’ Αναγνωστικό της δεύτερης τάξης.

Μέλι - πετιμέζι

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Κάθε που διάβαινε κορίτσι, κολλάγαμε στα κάγκελα του προαυλίου

    Χτύπησε το κουδούνι εφιαλτικά κι αρχίσαμε οι μαθητές να πυκνώνουμε κατά την οξώπορτα για τις πρώτες άχαρες, πικρές ορμήνιες του Γυμνασιάρχη. Το κουδούνι ξαναχτύπησε, σφαίρα στ’ αστήθι μου – πότε πέρασε το καλοκαίρι, χωρίς ν’ αφήσω την καρδιά μου αβέρτη, για μια βδομάδα μέρες; Έστω για μια βδομάδα μέρες, ψίχα να ξοκείλω στο παιγνίδι με τα συνομήλικα παιδιά στο χωριό. Ν’ αποπάρω μαζί τους ανταμωμένος μια στάλα λαχταριστή χαρά, ποιος είπε για χόρταση; Έτσι κι αλλιώς αυτές οι συντροφιές μένουν για πάντα αχόρταστες. Πότε πέρασε το καλοκαίρι κι άρχισε πάλι το γυμνάσιο;

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο VIII

 Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας

Πριν μερικά χρόνια η «Έπαυλις» αγοράστηκε από τον Καρατζόγλου και αναστηλώθηκε για την στέγαση της ΜΚΟ

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 8ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    Η Ευδοκία πάλευε να ανοίξει το κασελάκι αλλά ήταν αδύνατον, χρειαζόταν κάποιο εργαλείο για να σπάσει την κλειδαριά. Ξαφνικά χτύπησε υπενθύμιση στο τηλέφωνο της, έπρεπε να φύγει γρήγορα για να ετοιμαστεί για εκείνη την ανυπόφορη εκδήλωση, για ακόμη μια φορά έπρεπε να προσποιηθεί και δεν είχε καμία διάθεση να το κάνει.

Τα καλοκαίρια στις παραλίες της Κατερίνης

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Μπροστά από ενοικιαζόμενα δωμάτια κι εστιατόρια στην Παραλία της Κατερίνης.

    Δεκαετία του ’60 στη Βέροια. Ο μπαμπάς γεωπόνος, η μαμά νοικοκυρά. Εγώ κι αδελφή μου μαθήτριες. Μα σαν έφτανε το καλοκαίρι; Δύο χρονιές παραθερίσαμε στη Θάσο, άλλες φορές πάλι τη βγάζαμε στο σπίτι των παππούδων στη Θεσσαλονίκη και περιοριζόμαστε σε βαρκάδες μέχρι την Αγία Τριάδα. Ωστόσο οι παραλίες της Κατερίνης ήταν πολύ κοντά στη Βέροια. Θαυμάσια!

Τινάζω τον βασιλικό!

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Καθόταν στην αίθουσα αναμονής στο μικρό αεροδρόμιο της πόλης του. Στα πόδια του μια μικρή βαλίτσα, από αυτές που τις παίρνεις μαζί σου μέσα στο αεροπλάνο.

    Δίπλα του δυο ηλικιωμένες κυρίες και μίλαγαν.

    «Ευτυχώς πετάμε αργά και πρόλαβα να εκκλησιαστώ... δεν είχε και πολύ κόσμο σήμερα... ναι, οι περισσότεροι πήγαν τις προάλλες του Σταυρού... χαμός γινόταν... ίσα που πρόλαβα να πάρω λίγο αγιασμό».

-----

Τα πισκοτολούκουμα

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Είναι κάτι απλά, πολύ απλά πράγματα, ασήμαντα, ευτελή, ξεχασμένα και απαξιωμένα, που έχουν μέσα τους μια απίστευτη ικανότητα.

    Έχουν μια απρόβλεπτη δύναμη να ανασύρουν, να σύρουν, με μεγάλη ευκολία πίσω τους πολλά βαγόνια μνήμης και αισθήσεων.

    Είναι σαν δυνατός αέρας, που μπορεί να ανοίγει και να γυρνάει με ορμή το κλειστό βιβλίο του μυαλού. Κι έτσι όπως ανοίγει με ορμή το μυαλό, βγαίνουν απο μέσα του όλες οι αισθήσεις και οι αναμνήσεις που κουβαλάμε ξεχασμένες, κρυμμένες, επιλεκτικά η αθέλητα.

Του φεγγαριού η δέση

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Καθώς η μέρα έδειχνε να παραδίνεται στο τέλεμά της, το φεγγάρι κάτασπρο σα μισοφαγωμένο απίδι άγουρο, είχε ασκωθεί στην ανατολή (του), σαν άξαφνα να ξέφυγε απ’ την κορφή του Παναχαϊκού, νυχτοπούλι πούχε χορτάσει ύπνο στ’ απόσκια της Αρκαδίας ή στις δροσιές του Ευρώτα και κίνησε να κάμει τη βόλτα του κόσμου για τη θροφή του, όσο να ξημερώσει πάλε, να ματαφωλιάσει στη μονιά του.

    Ένα καράβι ξεκόλλαε απ’ τη γωνιά του λιμανιού της Πάτρας να ταξιδέψει κι αυτό κατά τη δύση, σα να τραβάει μ’ αόρατο σκοινί ξοπίσω του αψηλά τ’ άσπρο σβηστό φεγγάρι, σαν ανεμούρι που σε λίγο θα γένει φανός για τη φέξη του τη νύχτα.

Έφυγε η Αλίκη

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Η Αλίκη με στολή του Γιδά

    Έφυγε η Αλίκη

    Δεν θα ξαναδώ το φιλόξενο σπίτι της, δε θα ξανακαθίσω στο μπαλκόνι που δέσποζε στην πλατεία και είχε χάζι τριγύρω μέχρι τον προφήτη Ηλία. Πες μου πάλι Αλίκη, αυτός ο δρόμος που οδηγεί; Πώς πηγαίναμε στο Πασακιόσκι;

    Δεν θα μου ξαναχαμογελάσει με κείνο το όμορφο στοματάκι της γεμάτο γλύκα που δεν έχασε τη φρεσκάδα του με τα χρόνια.

    Πες μου Αλίκη, τι θυμάσαι; Πες μου τι θυμάσαι από τη μαμά και το μπαμπά. Βοήθησέ με να τους ξαναζωντανέψω στη μνήμη μου έτσι νέους, γελαστούς και γεμάτους ζωή.

Χωρίς βαλίτσα

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Φωτογραφία από το Lifo.gr

    Μου παραπονέθηκε πως, δεν περνάει η ώρα, δεν περνάει η μέρα, δε σώνεται η νύχτα να φέξει ν’ ασκωθεί. Σαν ξημερώσει πάλε σπρώχνει τη μέρα να κυλήσει και βάνει σημάδια τα δρομολόγια των λεωφορείων του ΚΤΕΛ, πρωί, γιόμα, δειλινό, νάχει τις ώρες μερασμένες όσο να κινήσει τ’ άστρι, πάλε να πάει για γρέκι.

    - Δε βρίσκ’ φχαρίστησ’ η καρδιά μ’, μου είπε ο προεστός που συνάντησα στο χωριό.

    - Να τραγουδάς να φχαριστιέσαι, του πρότεινα, ότι ήξερα πως ήτανε καλλίφωνος και τ’ άρεζε το τραγούδι.

Καταιγίδα

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Ο κεραυνός που έπεσε πολύ κοντά του, τον έκανε να τιναχτεί από την θέση του. Καιρός είναι τώρα να αρχίσεις να φοβάσαι μαλάκα, μονολόγησε και έσφιξε το τιμόνι του αυτοκινήτου ακόμη πιο δυνατά.

    Κοίταξε προς τα πάνω.

    Σκοτάδι μαύρο και η βροχή να λυσσομανά.

    Ξεφύσηξε. Άλλος ένας κεραυνός ακούστηκε. Κι οι αστραπές ασταμάτητες.

Η Σελήνη και το πέλαγος

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από την Κίσαμο

    Από τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, για πρώτη φορά μετά την εμφάνιση της πανδημίας, βρέθηκα στην πόλη των εφηβικών μου χρόνων, την Κίσαμο. Συναντήσεις και επανασυνδέσεις με παλιούς φίλους και συμμαθητές γινόταν σε καθημερινή βάση και σε λίγο έπαψα να αισθάνομαι επισκέπτης κι «αφομοιώθηκα» με τους ντόπιους κι άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. Ελπίζοντας πάντα σε μια συνάντηση που θα αναβίωνε μνήμες του παρελθόντος!

Τα Γράμματα - Τα μικρά κτίσματα του Αγίου Όρους

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

Τα Γράμματα

    "Άντε να πούμε τα γράμματα..."

    Είναι μιά έκφραση της τοπολαλιάς του Αγίου Όρους.

    Σημαίνει άντε να ανοίξουμε τα βιβλία να διαβάσουμε και να ψάλλουμε...

    Όμως αυτή η μηχανή, που έχει μέσα της, αυτή η έκφραση, σέρνει πολλά βαγόνια...

    Και στα βαγόνια χωράνε άνθρωποι κι εμπορεύματα.

    Ζώα μικρά μετά μεγάλων...

    Και σταματάει η μηχανή αυτή κατά πώς αντέχει ο καθένας το ταξίδι ...λέγοντας τα γράμματα, για ανθρώπων έργα.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο VII

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Τράβηξε για την περιφερειακή λεωφόρο με τα δέντρα

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 7ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    “Ώστε λοιπόν, Στεργιάνα Τόσκα”, ψιθύρισε ο αστυνόμος κι άρχισε να τρίβει το μούτρο του. Ήταν αξύριστος εδώ και δύο μέρες. Αυτές οι συμπτώσεις και τα απανωτά στοιχεία τον έκαναν να τρελαίνεται.

    Το κεφάλι του θύματος με τη σφαίρα, του είχε γίνει εμμονή. Δούλευε ακόμα με μολύβι και χαρτί.

    “Έχουμε και λέμε”, μουρμούρισε στον Άλκη, αλλά μάλλον μιλούσε στον εαυτό του. Πήρε μια κόλα αναφοράς με ρίγες, το μισοφαγωμένο του μολύβι καλά ξυμένο και σημείωσε:

Κουβέντες των τρελών

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Παράξενο θα ήτανε μαζί μου αν συμφωνούσες

Κι αν τα λόγια των πολλών εύκολα τα ξεχνούσες

Αυτά που καθορίζουνε πως θα 'πρεπε να ζήσεις

Και λένε αυτά που κέρδισες στην άκρη να τ' αφήσεις

Καλεσμένη στη γιορτή μου

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

    Εισήγηση της Λένας Χ. Δημητριάδου στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της "Το καροτσάκι στον Αλιάκμονα", στις 15/6/2022, στη Σάλα της Ελιάς στη Βέροια

    Σήμερα νιώθω πως είναι μια γιορτή, όπου είμαι εγώ η καλεσμένη. Με υποδέχεται η πόλη μας, οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου από Δημοτικό και Γυμνάσιο, οι φίλες και οι φίλοι μου. Και είναι σαν να μου ανταποδίδουν την αγάπη που φύλαξα βαθιά μέσα στην καρδιά μου όλο αυτό τον καιρό.

    Για δώρο παραδίδω το «Καροτσάκι στον Αλιάκμονα» στην πόλη στην οποία ουσιαστικά γράφτηκε. Το Καροτσάκι και οι ιστορίες του στριφογύριζαν στο μυαλό και την ψυχή μου για πολλά χρόνια. Κι όταν άρχισα να ξαναζώ την παιδική μου ηλικία μέσα από την κόρη μου, ιστορίες άρχιζαν να χαράζονται σε μπλοκ συνεδρίων στις κρύες σάλες αεροδρομίων και τις ζέσταναν. Ονειρευόμουν να γίνουν ένα βιβλίο - δώρο για τη μικρή μου κόρη. Όμως τα ταξίδια μειώθηκαν, κι οι σημειώσεις έμειναν ξεχασμένες σε ένα συρτάρι.

Ο αναγνώστης είναι πιο κερδισμένος

 Γράμμα του Ηλία Τσέχου από το Γιαννακοχώρι Ημαθίας

   

    Εισήγηση του Ηλία Τσέχου στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Λένας Χ. Δημητριάδου "Το καροτσάκι στον Αλιάκμονα", στις 15/6/2022, στη Σάλα της Ελιάς στη Βέροια

    Δεν έχω διαβάσει τόσο εύκολα ένα βιβλίο και τόσο δύσκολα να γράψω γι΄ αυτό, από της Λένας Χ. Δημητριάδου ''Το Καροτσάκι στον Αλιάκμονα''! Θες, έπρεπε να γίνω η δεκαετία του 60΄ στην Ελλάδα, θες, έπρεπε να γεννηθώ στη Βέροια αυτήν την περίοδο, με τους δρόμους της, τις εκκλησίες, τα σχολεία, τα γυμνάσιά της, τα ποτάμια, τα ρυάκια, όπως ήταν μισό αιώνα πριν, θες, δε θες, έπρεπε, να καθίσεις με τις συμμαθήτριές της, τις απειροαρίθμητες από τάξη σε τάξη, να πάρεις θέση στα θρανία μ΄ αυτές, να πάρεις θέση στα μπαλκόνια των σπιτιών με τις φίλες της, να τιμωρηθείς από τους διδασκάλους για τις αταξίες της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, να φορτωθείς ονοματεπώνυμα δασκάλων του σχολείου και ονοματεπώνυμα καθηγητών του γυμνασίου, καλών, κακών, μετρίων... τρανεύοντας έτσι η Λένα, ανέμελα, κωμικά, ανήσυχα, σκοτεινά, τραγικά, από μικρούλα φορώντας γυαλιά να ξεθολώνει ο κόσμος, το περιβάλλον, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο μαθηματικός Ναουσαίος Τολούδης, που τον είχα κι εγώ καθηγητή δύο χρόνια στο Λάππειο Γυμνάσιο Νάουσας, ενθυμούμενος εκείνη την εποχή την μεγάλη εξέλιξη του ξενιτεμού στις Γερμανίες!

Χωρίς πηδάλιο

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Τη λύτρωση που αναζητάς ποτέ δεν θα τη βρεις

Στους θολωμένους του μυαλού σου δρόμους

Τα δύσκολα που έζησες δεν θα μπορείς να πεις

Είναι το βάρος φοβερό για τους σκυφτούς σου ώμους

Τατού!

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Λουλούδι που αγάπησα κι ήταν ανθισμένο

Ένα απλό τριαντάφυλλο που ήταν συνηθισμένο

Αυτό όμως δεν μύριζε κι ήταν ζωγραφισμένο

Τατού στον ώμο κοπελιάς όμορφα Γραμμένο

Η τελευταία μέρα στο σχολείο

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Εισήγηση του Παντελή Γουλάρα στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Λένας Χ. Δημητριάδου, στις 15/6/2022,στη Σάλα της Ελιάς στη Βέροια.

    Δεν είχε πάει ακόμα 8 η ώρα το πρωί, όταν ο Θεολόγος χτύπησε την πόρτα μου. Άντε ρε Παντελή, ακόμα δεν ετοιμάστηκες. Τελευταία μέρα σήμερα. Φορούσε τη στολή της παρέλασης σύμφωνα με τις οδηγίες του δάσκαλού μας από την προηγουμένη. Όσο με περίμενε στην πόρτα, ετοιμάστηκα στα γρήγορα κι εγώ και βρεθήκαμε στο δρόμο.

Απόψε η Λένα έχει τρανή γιορτή!

 Γράμμα της Ελένης Λούκαρη - Καλαϊτσίδου από τη Βέροια

    Εισαγωγή της συντονίστριας Ελένης Λούκαρη-Καλαϊτσίδου στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Λένας Χ. Δημητριάδου, στις 15/6/2022,στη Σάλα της Ελιάς στη Βέροια.

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι ,

Φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι,

γλυκιές μου συμμαθήτριες

και συμμαθητές

σας καλωσορίζουμε !

    Όλοι εμείς θέλουμε να εκφράσουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ από την καρδιά μας για την σημερινή ζεστή σας παρουσία σε αυτήν την υπέροχη εκδήλωση.

Αγάπη Ορέων

 Γράμμα του Χρήστου Μουζεβίρη από το Δουβλίνο

Από της Γής τα σπλάχνα

Και οι δυό γινήκαμε.

Χώμα εγώ, χώμα και εσύ.

Μα ο εγωϊσμός

Βουνά τα κορμιά μας έκανε.

Βράχος το πείσμα,

Χιλιόμετρα η απόσταση.

Μισώ να σ' αγαπώ

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Ό,τι κι αν πεις δεν σε μισώ

Εσύ 'σαι το άλλο μου μισό

Είσαι σαν μια δροσοσταλιά

Είσαι μικρούλα, μια σταλιά

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο VI

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 6ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

Το παλιό κόκκινο τραμ που οι Τούρκοι το συντηρούν για τουριστικούς λόγους

    Έκπληκτος τον κοίταξε ο Διευθυντής.

    “Ώστε μας έλεγε ψέματα η κυρία; Νομίζω ότι πρέπει να την καλέσουμε πάλι εδώ. Τι γίνεται με την τσάντα της;”

    “Δεν έχει και πολλά πράγματα. Καλλυντικά, ταυτότητα, κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα. Τα έχουμε φωτογραφίσει όλα. Πήραμε αποτυπώματα από όλα. Πήραμε αποτυπώματα και από την τσάντα, μέσα έξω. Δεν υπάρχουν άλλα εκτός από τα δικά της”.

    “Το κινητό το ελέγξαμε”.

Εωσφόρος

 Γράμμα του Χρήστου Μουζεβίρη από το Δουβλίνο

Τα φτερά σου να ανοίξεις

Από παιδί ονειρεύεσαι

Στον ορίζοντα να πετάξεις

Καθώς ανδριεύεσαι.

Τα παιδικά πάρτι γενεθλίων

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Φθινόπωρο του 1967, μόλις είχε αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο η αδελφή μου η Φιφή, εμφανίζεται στο σπίτι μας ο Φιλώτας. Γιός της κυρίας Χρυσάνθης και του κυρίου Γιώργου, οικογενειακών φίλων και παλιών γειτόνων. «Θα μας αφήσετε, να κάνουμε ένα πάρτι στο σπίτι σας;», ρωτάει τους γονείς μου με το θάρρος της οικειότητας. Τι να κάνουν κι αυτοί, έδωσαν το Ο.Κ.

Είμαστε όλοι Αρμένιοι – Κριτική Βιβλίου

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Το μυθιστόρημα του Γιώργου-Ξάνθιππου Τροχόπουλου “Je Suis Armenien”

    Ένα γεγονός. Η δολοφονία του Μεχμέτ Ταλαάτ πασά στις 15 Μαρτίου 1921, στη Γερμανία, που σήμανε και το οριστικό τέλος, σε ό,τι είχε απομείνει από το κομιτάτο “Ένωση και Πρόοδος”, από το κίνημα δηλαδή των Νεοτούρκων. Ο δολοφόνος, ένας Αρμένιος, ο Σογομόν Τεχλιριάν, που μ' αυτό τον τρόπο έπαιρνε την εκδίκησή του για λογαριασμό όλων των Αρμενίων, μιας και ο Ταλαάτ ήταν όχι μόνο ο εμπνευστής αλλά και φυσικός αυτουργός της γενοκτονίας των Αρμενίων (αλλά και των άλλων Χριστιανικών πληθυσμών της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων).

Χρόνος

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Έχω πάψει προ πολλού να είμαι θυμωμένος

Έχω ξεχάσει πια να ζω σαν άγριος με μένος

Ίσως να το ξεπερνώ λόγω της ηλικίας

Μα σίγουρα δεν πρόκειται για θέμα συγκυρίας

Χορογραφία... για πέντε. Ενότητα 1η (Κεφάλαια I έως V)

Γράμμα των: Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο, Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη, Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας, Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Δημοσιεύουμε σήμερα τα πρώτα πέντε κεφάλαια του συλλογικού μας μυθιστορήματος “Χορογραφία... για πέντε”, σε ενιαίο κείμενο έτσι ώστε να υπάρχει συνολική εικόνα στους αναγνώστες, για την μέχρι τώρα δράση του.

Κεφάλαιο Ι

Οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου είχαν αρχίσει να φωτίζουν την καινούργια μέρα

    Οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου, μόλις είχαν αρχίσει να φωτίζουν την καινούργια μέρα, από την ανατολή. Καλοκαίρι, ξημερώματα. Η νύχτα αρχίζει να παραδίνει τη θέση της στη μέρα, σ' αυτήν την μικρομεσαία Ελληνική επαρχιακή πόλη. Οι νοικοκυραίοι ξυπνούν σιγά – σιγά για να ξεκινήσουν τις δουλειές τους, μεροκάματο, χωράφι, μαγαζί... Οι άνθρωποι της νύχτας, εργαζόμενοι, διασκεδαστές ή διασκεδάζοντες, ακολουθούν αντίστροφη πορεία. Υπάρχουν και οι άυπνοι, αυτοί που ούτε τη μέρα, ούτε τη νύχτα βρίσκουν ησυχία από τους καϋμούς και τις αγωνίες τους.

Χορογραφία... για πέντε (συνέχεια). Κεφάλαιο V

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Είχε μάθει πως σύχναζε σε κείνο το μπαρ

    

    Δημοσιεύουμε σήμερα τη συνέχεια του συλλογικού μυθιστορήματος “Χορογραφία για... πέντε”. Είναι το πέμπτο κεφάλαιο, γραμμένο από την Ανατολή Μελίδου.

Κεφάλαιο V

    Η Ευδοκία έβγαλε τα μαύρα γυαλιά της.

    “Εντάξει έφυγε”, είπε στην φίλη της.

    Κι ας νόμισε ο Άλκης ότι αυτός την είχε προσέξει πρώτος. Τον είχε δει από την πρώτη στιγμή. Δεν άφησε όμως να φανεί τίποτα. Πίσω από τα μαύρα γυαλιά μπορούσε να κρυφτεί πολύ καλά. Η μόνη απρόσμενη στιγμή όταν η φίλη της ‘’αποκάλυψε’’ άθελα της, ότι η Ευδοκία είχε ξαναγυρίσει εκείνο το πρωινό στο σπίτι του Γιώργου. “Ας είναι” σκέφτηκε, “θα βρω τρόπο να το ξεπεράσω”. Τώρα είχε άλλα στο κεφάλι της.

Ο Αλέκος, ο Μήτσος, εγώ και η χαρτοπαιξία

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

    Μόλις είχα απολυθεί απ' τον στρατό. Ήταν τέλος Σεπτέμβρη κι έψαχνα για δουλειά. Με το τέλος του καλοκαιριού οι πιθανότητες να βρω δουλειά σε τουριστικές επιχειρήσεις, που ήταν κατά κάποιο τρόπο και η ειδικότητά μου, ήταν μηδαμινές έως ανύπαρκτες. Περιστασιακά εύρισκα κανένα μεροκάματο στις οικοδομές, σαν ανειδίκευτος εργάτης και σπανίως σε κτήματα για τη συγκομιδή μήλων. Και οι δυο δουλειές ήταν επίπονες, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν καθόλου. Το πρόβλημα ήταν πως με τα πρωτοβρόχια και την επερχόμενη εμφάνιση του χειμώνα και οι δυο δουλειές θα σταματούσαν. Βέβαια και στις δυο περιπτώσεις τα χρήματα δεν ήταν πολλά, αλλά ικανοποιούσαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό τις ανάγκες μου, που σημειωτέον τις είχα περιορίσει κατά πολύ.

Χαμένη παρτίδα

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Οι σκέψεις μου πικρές σαν μετανάστες

Σαν πρόσφυγες που ζουν με αυταπάτες

Η πόλη μου απόμακρη θολή και λυπημένη

Μοιάζει με γυναίκα διαρκώς θλιμμένη